Wierzenia, bogowie, mity

[Kannagi]

i insze sprawy wiary.

Każda z istot myślących w coś wierzy. Niektórzy czczą którejś z bóstw głównego panteonu, inni sięgają po mniej rozpowszechnione religie, jeszcze inni bawią się w sekty i kulty. Są tacy, co uparcie trwają przy ateizmie, popularnie uznawanym za wiarę w przypadek. W każdej karcie powinna znaleźć się informacja na temat religii naszej postaci.
W wypadku niektórych ras bądź grup etnicznych wymagane będzie dostosowanie się do religii wymienionej w jej charakterystyce.

WAŻNE: W każdym państwie panuje prawo dopasowane do religii państwowej. W przypadku wolności wyznania jest nią najczęściej religia władcy, choć często innowiercy mogą liczyć na przychylność władz w praktykowaniu swojej wiary.

• Kult Absolutu/kult wody i powietrza - wiara elfów morskich
• Kult Bezimiennych - wiara elfów śnieżnych
• Kult Sehellasa
• Kult Sol
• Triady
• Bogini Matka, Wielka Macierz
• Dwie twarze Bogini: Trista i Virdil

[Kannagi]

Kult Sol
Religia o dość niejasnych korzeniach. Wydaje się, że kult Sol jest dość wyraźnie powiązany z wierzeniami ludu Moorenga z południowo-wschodniej Dinakary, ale uczeni nie są w stanie dojść, jakim cudem przeniósł się tak daleko na północ i zakorzenił w ówczesnym Therstis.
Wyznawcy czczą Słońce - Sol - jako boga-stworzyciela. Mówi się, że Sol tkwił samotny na przestrzeni niebios. Próbował stworzyć sobie towarzystwo, dzieci godne jego boskiej obecności, więc stworzył ziemię. Ziemia była jednak martwą i pustą skorupą zimnego kamienia, bo nic, co stworzone, nie może być żywe. Sol postanowił więc spłodzić gwiazdy, ale niebo nie chciało zaopiekować się jego nasieniem, które rozprysło się po całym nieboskłonie. Nowe dzieci Sol były słabe i maleńkie - nie potrafiły wypełnić pustki w życiu swojego boskiego ojca. Sol zostawił więc swoje nasienie we wnętrzu ziemi, które po wielu tysiącleciach wykiełkowało i w ten sposób narodziła się Lua - którą Cadreńczycy utożsamiają z największym księżycem Askafold, zwanym Luanera. Sol pojął Luę za żonę, a ona urodziła bliźnięta, Ba i Ab. Ab (utożsamiany z Korte) zapłodnił za plecami ojca swoją matkę, która powiła Starsze Ludy. Sol w gniewie wygnał syna i żonę-córkę, a potem bardzo się zasmucił. Wtedy do ojca przyszła Ba (utożsamiana z Mansą) i pocieszyła ojca, a owocem jej łona byli ludzie, ukochane dzieci Sol. Dlatego Mansa wschodzi na wschodzie i zachodzi na zachodzie (tak jak słońce), a Korte i Luanera odwrotnie - wschodzą na zachodzie i zachodzą na wschodzie. Dlatego też Starsze Ludy (a w szczególności pierworodne dzieci Luy i Aba - elfy) są przeklęte jako efekt wiarołomstwa.
Kapłanami Sol są mężczyźni, zwani konirami. Na ich czele stoi arcykapłan - kohen Baher a'Phagael. Jest to funkcja, którą sprawują zawsze członkowie rodu a'Phagaelów. Kapłanki Ba, toireny, żyją w niewielkich, ascetycznych zgromadzeniach i uprawiają prostytucję świątynną - jest to jedyna legalna prostytucja w kraju, bo cudzołóstwo jest surowo potępiane (chociaż mężczyznom wolno znacznie więcej niż kobietom).

[Kannagi]

Kult Sehellasa

Sehellasyci to dość fanatyczni i w powszechnym mniemaniu irytujący czciciele Sehellasa, prawdopodobnie jedynego boga, którego ludzie przywieźli ze sobą zza morza, a nie zapożyczyli od Starszych Ludów. Sehellas nazywany jest czasem "błękitnym bogiem", bo jego siedzibą jest woda oraz niebo. Większość innowierców nie jest w stanie pojąć, jak może rezydować i tu, i tam, ale Sehellasyci nie mają z tym najmniejszych trudności.
Prawo Sehellasa obejmuje dwieście przykazań, za złamanie których grozi kara śmierci; trzysta, które każe się okaleczeniem i około tysiąca, publiczną pokutą. Resztę rozwiązują datki świątynne. Kapłanów jest niewielu, wybierani są na nich tylko wyjątkowo urodziwi chłopcy o odpowiednim pochodzeniu, pozbawieni talentu magicznego, którzy przejdą niezwykle trudne testy. Traktowani są jednak jak żyjący święci - do tego stopnia, że mąż podziękuje kapłanowi za to, że zaszczycił łożnicę jego żony swoją obecnością.
Sehellasyci uważają, że jedyną wartością kobiet jest rodzenie dzieci i dbanie o mężczyzn. Mimo niechęci do innowierców i nieludzi, dość popularna jest tu "elfia miłość" między mężczyznami. Kobiety nie są zdolne do samodzielnego myślenia - do tego wierzy się, że kobieta w trakcie stosunku powinna być całkowicie nieruchoma i nie wydawać z siebie dźwięków, bo sprowadzi w ten sposób nieszczęście na męża. Kult zabrania sypiania z innowiercami, czynienia współwyznawców niewolnymi, zanieczyszczania wody, czytania książek innowierców, podważania zdania kapłanów i robienia mnóstwa rzeczy pod gołym niebem bądź nad wodą - czyli na oczach Sehellasa.
Prawie wszyscy kultyści mieszkają w Tarberze.

[Kannagi]

Triady

Triady są religią opartą na bardzo prostej zasadzie - wszystko jest Trójcą. Ponieważ "trzy stanowi jedność", każdy członek trójcy ma swoje trzy aspekty, co nieco komplikuje sprawę, ale większość wyznawców zatrzymuje się na poziomie czczenia dziewięciu bóstw.
Świat składa się z trzech płaszczyzn. Początkiem jest Niebo, element męski, stwarzający. Życie to Ziemia, element kobiecy, utrzymujący przy życiu, natomiast Podziemie to Koniec, śmierć, zrzeszający wszystko, co nie jest ani kobietą, ani mężczyzną - a więc kapłanów i kapłanki, którymi są zwykle osoby bezpłodne bądź okaleczone, hermafrodytów i element niechętny współżyciu z płcią przeciwną.
Początek-Niebo ma także trzy aspekty - stwarzający (ojciec, artysta, architekt), przemieniający (rzemieślnik, budowniczy) i rządzący (król, sędzia). Życie-Ziemia to dziewica (piękno, młodość, swoboda), matka (poświęcenie, wyrzeczenie) i starucha (mądrość, prorokowanie). Podziemie-Koniec składa się ze straty (śmierć), pocieszenia (żałoba) i grzechu (zbrodnia). Dalsze podziały są czasem rozważane, ale praktykowane tylko przez jednostki we własnym zakresie.

Wierzenia te w sposób znaczny odbijają się na społeczeństwie. Zaczynając od rodziny - małżeństwo zawsze składa się z trzech osób. Od mężczyzny wymaga się przede wszystkim tworzenia, więc oprócz płodzenia dzieci ma się skupiać na pracy. Domem i dziećmi opiekują się kobiety, które są także nauczycielkami, lekarkami a także kupcami. Brak potomstwa kwalifikuje wyznawców od razu do grupy trzeciej, która dzieci mieć nie ma prawa. Kapłani czasem dobrowolnie poddają się kastracji, która jest też podstawową karą dla przestępców obu płci. Koniec w rodzinie niemalże zawsze jest kapłanem, kapłani wszystkich rodzin opiekują się wspólnie świątynią.

Wyznawcy Triad mają irytujący zwyczaj udowadniania, że bogowie innych wyznań są po prostu aspektami jednej i tej samej trójcy. Do religii należą przedstawiciele wszystkich ras, a jej korzenie sięgają do czasów pojawienia się ludzi na kontynencie, gdy przybysze zza morza połączyli elementy z wierzeń Starszych Ludów.

Wiara w Triady blisko połączona jest z wiarą w Wielką Macierz, którą Triady uważają za swój odłam (jakimś cudem bardziej popularną niż główny nurt, ale kto by się tym przejmował). Bardziej wykształceni i zorientowani w istnieniu Tristy i Virdil uznają Virdil za Dziewicę, Boginię za Matkę, a Tristę za Staruchę, choć kapłanki wszystkich trzech popukałyby się na ten podział w głowę.

[Kannagi]

Bogini Matka, Wielka Macierz

Przez elfy utożsamiania z Leyheą, boginią elfów leśnych i szarych (zdaniem elfów śnieżnych - jedną z Nienazwanych, elfów morskich - spersonifikowany Absolut, elfów złotych - boską przodkinię dynastii panującej), przez krasnoludy z ichnią Badher-zebą, a przez wyznawców Triad - z Ziemią. Wiele innych, pomniejszych religii odnajduje w Bogini różne aspekty własnej wiary, dlatego chyba każdy choć trochę jest jej wyznawcą. Jej Świątynie są najbardziej powszechne, kapłanki najbardziej tolerancyjne, a kult najbardziej swobodny.
Nie ma dogmatów czy świętych ksiąg. Kapłanki zajmują się leczeniem, edukacją, opieką nad najbiedniejszymi oraz pomocą wszędzie tam, gdzie ich miłosierdzie jest potrzebne i mile widziane.
W sanktuariach z białego kamienia jest miejsce dla każdego, jednak ściśle zabroniona jest przemoc w jakimkolwiek wymiarze. Na wewnętrznych dziecińcach rosną olbrzymie drzewa - Ygasealei (Przedwieczne), wszędzie przechadza się poświęcone Bogini białe ptactwo, a wierni modlą się, lejąc na ziemię wodę. Kapłanki utrzymują się z datków i własnej pracy.

Wyznawcy mówią o Bogini, "Wielka Macierz" jest terminem druidzkim przyjętym przez kadrę naukową.

Odłamem kultu są kapłanki-mniszki czczące Tristę i Virdil, uznawane za córki-aspekty Bogini. Są jak najbardziej akceptowane i nie stoją w sprzeczności z głównym nurtem, ale niewielu poza stanem kapłańskim orientuje się w subtelnościach religijnych.

[Kannagi]

Dwie twarze Bogini: Trista i Virdil

Odłam wiary w Wielką Macierz, córki-aspekty Bogini.

Trista - poboczne bóstwo głównego panteonu.
Trista, przyjaciółka. Ona zawsze jest przy tobie, gdy cierpisz. Trzyma cię za rękę i głaszcze po głowie, gdy płaczesz. Nigdy cię nie opuszcza, twoja najwierniejsza towarzyszka. Są chwile, gdy usuwa się w cień – to chwile śmiechu, radości i zabawy. Ale potem pojawia się znów, jeszcze bliżej niż wcześniej, by znów porwać cię w swoje chude ramiona. Przypomina o sobie często nad ranem, po udanej zabawie, byś nigdy nie zapomniał o goryczy życia. Najczęściej jednak spędza czas w szpitalach, wśród osób dotkniętych chorobami. Przytula ich do piersi i szepcze słowa prawdy do ich uszu, choć nie wszyscy ją słyszą. Że nie cierpią bez powodu, że ból nie jest karą; że to nagroda, oczyszczenie, ekstaza, możliwość stania się kimś więcej niż zwykłym człowiekiem.
Bogini rozpaczy, smutku i nieszczęścia; strażniczka bólu, cierpienia i umierania. Pani Łez. Przedstawiana jest zwykle jako wysoka, chuda kobieta w szarej sukni, otulona ciemnym płaszczem. Ma skórę o bladoniebieskim, sinym odcieniu. Twarz zwykła osłaniać chustą, znad której widać tylko jej oczy: zielonożółte, przekrwione, straszne, otoczone chorobowymi, czerwonymi zmianami. Każdego, na kogo spojrzy, dotyka nieszczęście; każdy, kogo dotknie pazurzastą, delikatną dłonią, doświadcza niespodziewanego bólu. Podchodzi do umierających i odkrywa przed nimi swoją twarz; niestety, żaden z nich nie żył wystarczająco długo, by powiedzieć, jak ona dokładnie wygląda. Bierze ich w ramiona i całuje na pożegnanie, by doznali tej ostatniej w tym życiu rozkoszy cierpienia. To ona czuwa przy nich, dopóki nie przejdą na drugą stronę.
Trista nie jest zła, o nie. Ukochała świat jak żadne inne bóstwo i wytrwale stara się mu pomóc, choć mało kto docenia jej wysiłki. Jej wyznawcy twierdzą, że tylko przez ból można poznać jej miłość; że cierpienie oczyszcza i czyni ich czymś więcej, niż ludźmi. Jaka jest prawda, nie wie nikt – bogini przemawia tylko szeptem do wybrańców, do swych ukochanych konających, a normalni ludzie są głusi na jej słowa. Tylko czasem, gdy wsłuchają się dobrze w swoje serca, mogą usłyszeć jej głos – choć nie trudno pomylić ją z sumieniem.
Nazywana jest aspektem bądź starszą córką Jedynej Bogini; bywa utożsamiana z Korte, ciemnym księżycem. Ma bliźniaczą siostrę, Virdil. Spotykamy ją na każdym kroku. Zsyła koszmary, przechadza się polach bitewnych, męczy kacem, przegrywa majątki w kości, rozdziela kochanków. Trudno o bardziej niezrozumiane bóstwo.
Jej kapłanki mieszkają w olbrzymich klasztorach-twierdzach położonych gdzieś na odludziu, o których krążą legendy. Należą do bardzo wykształconych, słyną ze swojej mądrości, obszernych bibliotek i przepowiadania przyszłości, ale także z ascezy i życia na granicy śmierci. Często służą na miejsce zsyłki dla niewygodnych osób. Wiele kobiet zostało ukaranych przez swoje rodziny nauką pokory u Tristy - ale niewiele z nich zdecydowało się opuścić potem klasztor.
Jej kapłanami są także biczownicy. Ci ludzie – i nie tylko ludzie – zbierają się w duże grupy i wędrują od miasta do miasta, kalecząc się i umartwiając. Nie są wprawdzie zbyt mile widziani w cywilizowanych miejscach, ale ludziom o słabej woli trudno odmówić przyłączenia się i nieraz zamęczenia na śmierć.

Virdil – bliźniaczą (a jednocześnie młodszą) siostrą Tristy jest Virdil. Jeśli kiedykolwiek istniały mity dotyczące narodzin obu bóstw, dawno zaginęły w mrokach historii. Kapłanek żadnej z nich niezbyt to interesuje – ignorują w swoim kulcie istnienie kogokolwiek oprócz Pani Bólu i Pani Miłosierdzia, dwóch obliczy Wielkiej Macierzy. Mówi się, że kiedyś stanowiły jeden zakon, silny i groźny, którego rozłam nastąpił ze względu na różnicę posługi.
Virdil jest boginią współczucia, miłosierdzia i pomocy, młodszą siostrą cierpienia. Obdarza łaską wszystkich tych, którzy jej potrzebują. Broni słabych przed silnymi, ale ma litość dla każdego. Obdarza swoim miłosierdziem wszystkich oprócz tych, którzy na miłosierdzie nie zasługują. Jest w tym sprawiedliwa: dostrzega wszystkich nieszczęśników, ale każe wszystkich tych, którzy krzywdzą innych. Ociera łzy, utula samotnych, dostrzega smutek każdego, choćby najmniejszego. Nie odróżnia bogatych od biednych, kobiety od mężczyzn. Wszyscy w jej oczach są równi. Ale najbardziej kocha tych, którzy cierpią najbardziej.
Życie w imię Virdil to życie w imię poświęcenia. Tylko przez ból można pojąć mękę tych, którym pomagają, dlatego kapłanki zjawiają się wszędzie tam, gdzie nawet kapłanki Bogini nie chcą ingerować. Są na polach bitew, wśród chorych na zarazę; ofiarowały swoje życie po to, by nieść pomoc każdemu, kto jej potrzebuje. Oprócz leczenia, utrzymywania sierocińców i przytułków oraz niesienia pomocy materialnej, praktykują także prostytucję świątynną. Wszystkie są sterylizowane podczas Misteriów Bólu, gdy kapłanki Tristy w upojnym szale kaleczą nie tylko siebie, ale także swoje towarzyszki z siostrzanego zgromadzenia. Kapłanki nie mogą rodzić dzieci. Jej rolą jest całkowite poświęcenie dla innych, ale ci inni powinni być pozbawioną tożsamości masą.
Klasztory są dość gęsto rozsiane po świecie. Często znajdują się w miastach najbliższych klasztorom Tristy. Ma do nich wstęp każdy, kto tego potrzebuje: można dostać tu posiłek, kąpiel, nocleg, a także skorzystać z usług wybranej z sióstr. Jedynym wymogiem jest zostawienie daru, "co łaska" – choć mówi się, że ci, którzy ofiarowują zbyt mało, wyklęci są przez boginię i ta odmówi im pomocy, gdy będą tego potrzebowali.