Rasy, ludy i narody

[Kannagi]

Czyli czym można grać.

Znane Ludy – czyli istoty zakwalifikowane jako myślące i zdolne do interakcji z ludźmi (zamieszkującymi Askę). Klasyfikacja jest bardzo koślawa a wśród badaczy toczą się ożywione dyskusje, co jest ludem, a co bestią (przegrano batalię o sfinksy, ale niedawno udało się włączyć do spisu minotaury). Znane Ludy zamieszkują Znany Świat, którego centrum jest Aska. Poza Znanym Światem prawdopodobnie coś jest, zapewne nawet mieszkają tam jakieś cywilizacje, ale nasi naukowcy na razie nie zaprzątają sobie nimi głowy w myśl zasady – jak o czymś nie wiemy, to pewnie nie istnieje.
Oprócz pojęcia "Znanych Ludów" wyróżnia się także "Starsze Ludy", które dotyczy zwykle tylko elfów i krasnoludów, ale w szerszym znaczeniu - wszystkich ras rozumnych, które istniały przed pojawieniem się człowieka na kontynencie.
Poniżej wymieniona i opisana jest część ze Znanych Ludów. Gracze mają możliwość (w porozumieniu z MG) stworzyć własną rasę, naród lub lud należący do Znanych Ludów – lub taki, który dzięki ich postaci zatrzęsie światem naukowym i zmusi go do zweryfikowania swoich poglądów.

• Elfy
• Meskröng: krasnoludy
• Minotaury
• Niziołki
• Orki
• Thorhim: Fjallowie (górale)

[Kannagi]

Elfy – najstarsza z humanoidalnych ras Askafold, zamieszkiwała niegdyś licznie Znany Świat. Odmian elfich jest kilka: złote, śnieżne, morskie, leśne oraz szare.
Wspólnymi cechami wszystkich elfów są: smukła budowa ciała (mniej lub bardziej), brak skłonności do tycia, spiczaste uszy, nadprzeciętna uroda, wrodzony talent do posługiwania się magią (choć nie wszyscy kształcą się w tym kierunku), estetyzm (umiłowanie różnie pojmowanego piękna i sztuki), długowieczność, biseksualizm, słaba płodność, szacunek dla wiedzy oraz wspólne pochodzenie.

Długowieczność: Elfia młodość i starość trwają stosunkowo krótko w porównaniu z resztą ich życia. Elfy osiągają wiek dorosły razem z dojrzałością płciową mniej więcej w okolicach setnych urodzin (u słonecznych i śnieżnych później, u reszty wcześniej). Początek dorosłości w quarlei nazywany jest toaellaari – "dniem wzejścia słońca". Przestają się starzeć aż do momentu, zwanego quarhala – "śmiercią światła". Istnieje wiele teorii na ten temat, ale najpopularniejsza z nich mówi, że gdy elf staje się zbyt zmęczony życiem by móc jeszcze kiedykolwiek doświadczyć radości, jego duch umiera – a wtedy także zaczyna obumierać jego ciało. Im bardziej jest nieszczęśliwy, tym szybciej śmierć zabiera go z tego świata. Rekordzistami długowieczności są tysiącletni książęta i uczeni z Dinakary, ale mówi się, że wśród kapłanów śnieżnych elfów znajdują się serca pozbawione przez czas istoty, w których zakurzonej pamięci trwają dni, gdy świat był jeszcze młody, a ludzie nie przybyli zza mórz by podbić Askę.

Odgrywanie: Elfy są wypasione, nie są jednak rasą łatwą w odgrywaniu. Mówimy o gatunku, którego przedstawiciele dorastają znacznie wolniej – co oznacza, że nastoletni elf jest starszy od ludzkich starców, a co za tym idzie – miał mnóstwo czasu na naukę. To nie są ludzie na sterydach, to jest rasa zupełnie inna od ludzkiej i wymagane jest odpowiednie jej odgrywanie. Będzie to egzekwowane.

• Lothearse: elfy leśne
• Elfy szare
• Nesseva: elfy morskie
• Neirvah: elfy śnieżne
• Elfy złote

[Kannagi]

Minotaur
Minotaury, nie są tak liczni, ale bardziej akceptowani niż ich dalecy krewni, centaury, choć i tak rzadko można spotkać ich w miastach.
Minotaury są osobnikami tylko i wyłącznie płci męskiej, do rozrodu potrzebują bydlęcych lub ludzkich samic, nie pogardzą też półelfkami. Młode zawsze rodzą się jako niemowlęta z głową cielęcia. W zależności od rasy matki wykazują więcej lub mniej cech zwierzęcych – dzieci kobiet są zwykle inteligentniejsze, a młode krów – silniejsze, nie jest to jednak regułą. Nieliczne dzieci, w których płynie krew elfów potrafią posługiwać się prymitywną magią, zbliżoną do szamańskiej.
Przeciętny przedstawiciel tej rasy ma około dziewięciu stóp wzrostu i waży ponad dwieście kilo. Każdy minotaur ma masywną głowy byka, z której wyrastają rogi w kształcie półksiężyca i która do podgardla pokryta jest szorstkim owłosieniem, zmatowiałym nieraz od śliny, sączącej się z pociemniałych warg. Jego potężny tors jest ciałem człowieka, a mięśnie nóg rozwinięte są na tyle silnie, by utrzymać ciężar wielkiej głowy. Są kilka razy silniejsi od ludzi, pokonanie minotaura gołymi rękami nie wchodzi w grę – a ich rogi są na tyle ostre i wytrzymałe, by móc obronić się przed mieczem. Ich skóra jest twardsza od ludzkiej i mniej wrażliwa zarówno na ciosy, jak i na pogodę. Mają raczej słaby wzrok, ale natura wyposażyła je w umiejętność infrawizji i znakomicie rozwinięty węch i słuch. Są wszystkożerne i mało wybredne, chociaż do życia potrzebne jest im mięso.
Minotaur, prócz swojego języka, często znają też języki innych ludów zamieszkujących Askę. Nieraz kaleczą słowa, szczególnie te bardziej śpiewne i melodyjne, ale nie uniemożliwia im to komunikacji. Żyją stadnie w Górach Żółtych, szukając schronienia w jaskiniach a pożywienia – na pastwiskach. Noszą tylko przepaski biodrowe lub spodnie, nie gustują w biżuterii. Potrafią się posługiwać bronią białą, gustują szczególnie w dwuręcznych toporach i młotach, które w ich potężnych ramionach zdają się nic nie ważyć. Dumni i nieufni, raczej nie utrzymują kontaktów z resztą świata, czyniąc wyjątki tylko dla elfów szarych i leśnych. Swoją historię i poezję przekazują ustnie, czasem organizują wiece międzyplemienne. Stadu przewodzi najbardziej doświadczony samiec. Osobniki powyżej sześćdziesięciu lat w wyniku klątwy rzuconej niegdyś przez Ashvasthyę tracą rozum i stają się zwykłymi, bezrozumnymi maszynami do zabijania. Dlatego też starców z pierwszymi objawami obłędu przepędza się ze stada w góry, gdzie najczęściej giną z głodu. Najstarsze zdrowe osobniki dożywają siedemdziesiątki.
Minotaury mają dobre predyspozycje do żeglugi – niektórzy naukowcy podejrzewają, że przybyli do Aski zza morza. Ze względu na swój upór i wierność sprawują się też doskonale w roli strażników.

[Akia]

Niziołki

Wielu ludzi jest gotowych opowieści o niziołkach między bajki włożyć. Mieszkają gdzieś pośród lasu na południowym wybrzeżu Millevettu, na niewielkim obszarze, którego nawet podróżując niedaleko można wcale nie zauważyć – dosłownie za górami, za lasami, cicho, spokojnie. I rzadko się stamtąd wypuszczają w szeroki świat. Brakowi kontaktu sprzyja również autonomia ich rejonu, zwanego pieszczotliwie Trifolium od pól koniczyny ciągnących się tu i tam. Oczywiście nazywanie tych nielicznych wyjątków, które wypuszczają się na wędrówki i można spotkać niekiedy w gospodach, karłami nie oznacza, że sam lud nie istnieje.
Żyją przywiązani do ziemi, która zdecydowanie jest ich żywiołem. Cóż bowiem jest lepszego od ziemniaków z własnego pola z okrasą z samodzielnie utuczonych prosiąt? Przemieszczanie się z dobytkiem i wystarczającym na dzień prowiantem jest niemal niemożliwe dla krótkonogich choć bardzo łakomych niziołków. W ich języku występuje najwięcej określeń posiłków, ich książki zawierają najwięcej przepisów kulinarnych, piwniczki – bogactwo rodzajów przednich trunków. Na dodatek życie płynie wolno, ubarwiane codzienną pracą i regularnymi tańcami w gospodach. Po cóż więc przedsiębrać wyprawy poza zieloną ojczyznę?
Niziołki są, jak sama nazwa wskazuje – niewielkie, raczej krępe, do najsilniejszych części ich ciała należą duże stopy, których nie okrywają nawet zimą. Duch znacznie przerasta ich ciała, choć rzadko z tego korzystają. Żyją w niskich domkach o rustykalnym charakterze. Nigdy nie wypracowali zwartych ośrodków miejskich ani wysokiej kultury. Specjalizują się w uprawie roli, hodowli zwierząt oraz rozrywkach, wśród których prym wiodą: śpiewy, tańce, przewrotna genealogia całego ludu, który składa się ze spokrewnionych ze sobą rodzin oraz palenie fajkowego ziela, niekiedy urozmaicane zawodami w wydychaniu fantazyjnych smużek dymu.