Anastazja Lwowa

[Kannagi]

Dziewczyna parsknęła z niedowierzaniem.
- Jesteś takim samym chuchrem jak ja - stwierdziła, ale w jej głosie brzmiała nutka wątpliwości. - Zresztą, nie odważyłabyś się. Nawet ta suka nie próbowała tego robić. - Skończyła swoją kanapkę i skrzywiła się. - A mogę iść do swojego pokoju? Nie wyjdę przecież wyglądając jak ta... córa Maryi.

[Bloo]

- Skąd wiesz, na co bym się odważyła, a na co nie? - Nastka uniosła lekko brwi w wyrazie zdumienia. Spokojnie upiła łyk herbaty. – Nie możesz iść do swojego pokoju. Mamy tu zaczekać, aż ksiądz wróci, a wtedy on zdecyduje czy i gdzie możesz iść. – Przechyliła głowę w bok. – Kim jest Anette? I dlaczego Nadia ma się tobą opiekować?

[Kannagi]

Dziewczyna aż odskoczyła.
- Nie twój zasrany interes! - Wybuchnęła. Krzyczała głosem cienkim i piskliwym. - Już ci wszystko wygadała? Czy ty też masz jakieś posrane, demoniczne zdolności? Pierdol się, wariatko! - Wrzasnęła i wybiegła z kuchni, po drodze trzaskając drzwiami aż poszła w nich szyba.

[Bloo]

Nastka sama nie wiedziała czy się śmiać, czy się zaniepokoić – ostatecznie zwyciężyła raczej złość. Zrobiła dwie trzy herbaty. Zieloną zostawiła w kuchni dla księdza, a dwie czarne wzięła ze sobą. Nie wiedziała po co w ogóle się przejmuje tym mrocznym bachorzyskiem, ale pomyślała o tym, co sama przeszła i uznała, że nie chciałaby być całkiem sama, a nie miała tak naprawdę pojęcia, co się tej dziewczynie przytrafiło. Miała nadzieję, że szybko ją znajdzie, choć właściwie nie bardzo wiedziała, gdzie powinna szukać. Na początek zdecydowała się sprawdzić łazienkę. Jeśli tam by jej nie znalazła, postanowiła odszukać księdza i opowiedzieć mu o całym zajściu.

[Kannagi]

Dziewczę - zgodnie z jej podejrzeniami - zamknęło się w łazience. Prawdopodobnie dlatego, że tylko tam dało się zamknąć drzwi na skobelek...
- Spierdalaj! - Wydarło się kulturalnie dziewczę nieco płaczliwie, ale zdecydowanie bojowo.

[Bloo]

Anastazja przewróciła oczami. Użeranie się ze zbuntowanymi, mrocznymi nastolatkami to ostatnie na co miała ochotę.
- I co? – odpowiedziała. – Mam spierdalać, bo przeszkadza ci to w demonstrowaniu światu, jak bardzo jesteś pokrzywdzona? Do twojej wiadomości, nie tylko ty masz przejebane, dziewczyno. A jakbyś zachowywała się choć odrobinę przyjemniej, korona by ci z głowy nie spadła, a wszystko stało by się sto razy łatwiejsze. – Skrzywiła się lekko. – Zrobiłam herbatę. Jak się odbrazisz to przyjdź do kuchni. Ostatecznie towarzystwo wrednych krów jest sto razy lepsze, niż głupie skazywanie się na samotność i udawanie cierpiętnicy.
Gapiła się w drzwi, jakby miała przed sobą tę dziewczynę. Wątpiła, żeby Amy wróciła do kuchni, ale nigdy nic nie było wiadomo. Zamierzała wrócić do kuchni i poczekać na rozwój wypadków. Nie czuła się specjalnie winna temu, co powiedziała. Owszem, to było głupie i nieprzemyślane, ale z drugiej strony jakoś nie potrafiła tego żałować.

[Kannagi]

Zero odpowiedzi, żadnej reakcji, nic. Gdy jednak Anastazja weszła do kuchni i ledwo-ledwo zdążyła się zakręcić, usłyszała podejrzany odgłos tłuczonego szkła i trzask gałęzi. Okna kuchni wychodziły na tę samą stronę co łazienki i jeden rzut oka wystarczył, by dostrzec znajomą sylwetkę, niezdarnie próbującą wygramolić się z resztek jarzębiny. Na niewielkim wysoko położonym okienku wisiała, niczym flaga, długa spódnica.

[Bloo]

Oniemiała przez kilka sekund gapiła się na tę scenkę, zanim do jej mózgu dotarła informacja, że powinna ruszyć tyłek i coś z tym zrobić. Pobiegła więc w stronę, gdzie spodziewała się znaleźć drzwi prowadzące na dwór. Miała nadzieję, że wariatka za bardzo się nie uszkodziła. Zastanawiała się, co trzeba mieć we łbie, żeby zachowywać się w tak kretyński sposób. Jasne, potrafiła zrozumieć, że dziewczynie nie podoba się opcja spędzania czasu na plebani pod przymusem, ale to i tak było lepsze, niż śmierć w męczarniach.
Przyszło jej do głowy, że sama musiała być w tym wieku absolutnie nieznośna. Otrząsnęła się z tych nieprzyjemnych i nieco wstydliwych rozmyślań, chcąc skupić się na Amy.

[Kannagi]

Głupi jednak ma szczęście. Smarkula była podrapana wręcz nieprzyzwoicie, ale chyba nic jej się nie stało. Spojrzała nawet na Anastazję z pretensją, jakby to jej winą było niepowodzenie ucieczki. Resztka spódnicy w postaci gumki i skrawka tkaniny w żaden sposób nie osłaniał gołych, bladych i zdecydowanie patykowatych ud.
Amy mruknęła coś gniewnie - i chyba wulgarnie.
- Czego się tak gapisz? - spytała ze złością, próbując wstać. Gałęzi nie było dużo, ale dziewucha najwyraźniej była lebiegą i niezdarą.

[Bloo]

Na twoją galopującą głupotę, pomyślała ponuro. Powstrzymała się jednak od powiedzenia tej złośliwości na głos. Podeszła za to bliżej, przygotowana na to, by odparować ewentualne wierzganie rękami, nogami, czy czym tam jeszcze Czarna Dama zamierzała wierzgać.
- Pomogę ci wstać – poinformowała profilaktycznie. – A potem wrócisz ze mną do kuchni. Chyba, że od razu zawrzemy rozejm i pożyczę ci swoje spodnie. Mam tu trochę rzeczy – dodała, choć nie była pewna, czy noszą ten sam rozmiar. – Niczego sobie nie uszkodziłaś?

[Kannagi]

Dziewczyna burknęła coś gniewnie, ale potem zamarła w pół ruchu i spojrzała na Nastkę uważnie.
- Dasz mi spodnie? - Upewniła się, a potem obrzuciła ją uważnym spojrzeniem. - Cóż... przynajmniej nie jesteś aż tak gruba jak ta ruska krowa. - Zerknęła na swoje nogi. - Chyba skręciłam kostkę - powiedziała z niemałą satysfakcją.

[Bloo]

Zmrużyła oczy, przyglądając się dziewczynie.
- Radzę ugryźć się w język, inaczej będziesz kuśtykać do domu, a ja rozmyślę się w sprawie spodni. Nadia to moja siostra – stwierdziła, podchodząc bliżej i łapiąc Amy za ramię. – Możesz iść, czy trzeba ci pomóc? - Jej głos był niemalże obojętny. Starała się, by nie było słychać w nim kpiny, czy złości, bo mimo wszystko nie chciała dać smarkatej kolejnego powodu do kłótni.

[Kannagi]

Amy przewróciła oczami.
- Tonie zmienia faktu, że jest ruską krową - stwierdziła kąśliwie, ale twardo uwiesiła się ramienia Nastki. - Zachowuje się jak gangster albo to wasze... KOP. - Skrzywiła się. - Napierdala. Nie stanę na niej. Ktoś musi mnie zanieść. - Spojrzała na starszą dziewczynę z niewinną miną i zatrzepotała rzęsami. - Weźmiesz mnie na barana czy zawołasz tego głupiego Włocha?

[Bloo]

Anastazja spojrzała na dziewczynę z nieskrywaną niechęcią. Puściła jej ramię i odsunęła się od niej tak, by Amy została bez jakiegokolwiek oparcia.
- Nie będę wysłuchiwała, jak obrażasz moją siostrę, Simona czy kogokolwiek innego, jasne? – Jej ton był lodowaty, choć całkiem spokojny. Cofnęła się jeszcze parę kroków w stronę drzwi i skrzyżowała ręce na piersiach, świdrując wściekłym spojrzeniem mroczniastą panienkę. – I jeśli liczysz, że pyskówka i całe to idiotyczne zachowanie sprawi, że ci pomogę, to się grubo mylisz. Zobaczymy, jak sobie poradzisz sama.

[Kannagi]

Grochem o ścianę. Dziewucha po prostu prychnęła i usiadła na ziemi.
- Poradzę sobie bardzo dobrze - powiedziała obrażonym tonem. - To wy mnie tu więzicie. Mogę robić co mi się żywnie podoba, bo nie chcę tu być i wszyscy dobrze o tym wiedzą. To tobie zależy na tym, żebym wróciła do środka i nie zwiała, nie? Więc ty musisz się zatroszczyć, żebym tam wróciła. Proste.

[Bloo]

Oj, ktoś tu się grubo mylił. Dawno minęły już czasy, kiedy potrafiła być naprawdę wredna, ale tym razem nie potrafiła darować smarkuli. Podeszła do krzaczorów, w których wylądowała Amy – omijając przy tym dziewczynę szerokim łukiem – i zerwała z gałęzi resztki spódnicy. Potem odwróciła się i wróciła do drzwi.
- Jakbyś zmieniła zdanie i chciała, no nie wiem – udała, że się zastanawia – przeprosić albo coś, zawołaj. Uchylę w kuchni okno. – Po tych słowach weszła do środka, rozglądając się od razu za księdzem.

[Kannagi]

Ojca Thomasa znalazła szybko. Stał przy telefonie i cierpliwym, znużonym głosem tłumaczył komuś, że nie ma ogólnoświatowego spisku Żydów i należy kochać bliźniego. Ktoś po drugiej stronie gadał głośno, piskliwie i z przekonaniem. Ksiądz uśmiechnął się ciepło do Anastazji, ale nie przerwał rozmowy - czy raczej cichych wtrąceń do monologu, gdy rozmówczyni brała oddech.

[Bloo]

Anastazja wskazała za siebie i pokręciła lekko głową.
- Amy wyskoczyła przez okno, ma skręconą kostkę – poinformowała mężczyznę cicho, by nie zakłócić pisków dobiegających z słuchawki telefonu. Potem wróciła do kuchni, wypić letnią już herbatę. Była wkurzona, ale tylko trochę. Prawdę mówiąc smarkula niewiele ją obchodziła, zwłaszcza po tym, jak okazała się niezdolna do jakiegokolwiek normalnego dialogu. Anastazja mogła zdzierżyć wiele: kpiący ton, cięte uwagi, głupie spojrzenia – wszystko, ale nie z całą pewnością nie będzie tolerowała obrażania ludzi, którzy uratowali jej życie. A skoro ten pomiot mroku za dwa grosze też się tu znalazł w takich, a nie innych okolicznościach, zapewne też ocalono mu dupsko od jakiegoś paskudnego losu.
Przypomniała sobie, co zobaczyła, gdy zgłębiła się we wspomnienia dziewczyny i skrzywiła się lekko. Miała tylko nadzieję, że ksiądz szybko zakończy swoją rozmowę, zanim pomiotowi ciemności przemarznie goły tyłek.
Zastanawiała się przez chwilę, czy Linette jest w domu, w sumie ona przydałaby się teraz najbardziej. Zerknęła przez okno, a potem ruszyła na obchód pokoi, zdecydowana odnaleźć kobietę. Pukała od każdych drzwi i odchodziła, kiedy nie doczekała się żadnej odpowiedzi z drugiej strony.

[Kannagi]

W jednym z pokojów na piętrze znalazła dziecko.
Dziecko miało rude włoski, anielską i bardzo bladą buzię oraz wielgachne, szare oczy. Miało na sobie bardzo duży, męski szary sweter z podwiniętymi rękawami. Nie potrafiła określić jego płci ani wieku - mogło był wyrośniętym pięciolatkiem lub filigranową dziesięciolatką - ale było zdecydowanie najładniejszym dzieckiem, jakie w życiu widziała. Siedziało na skórzanym fotelu za dębowym biurkiem i bawiło się lalkami.
Lalki były nagie. Ubranka zaścielały dywan. Barbie miała urwaną głowę, a Ken bez żadnych wątpliwości wykorzystywał seksualnie jej korpus. Dookoła leżały nagie laleczki dzieci, także bez główek. Dziecko nie wydawało z siebie żadnych dźwięków, nie zdawało się być także świadome obecności Anastazji.

[Bloo]

W pierwszej chwili całkowicie zamarła. Widok był wyjęty prosto z jakiegoś mrożącego krew horroru, a Anastazja nie przepadała za takimi filmami. Miała dość makabry do końca życia, dlatego wycofała się cicho i przymknęła drzwi, oddychając głęboko dla uspokojenia.
Potem ruszyła dalej, mając nadzieję, że jednak znajdzie Linette. Jeśli jednak nie było jej na tym piętrze, to raczej czekał ją powrót do kuchni. Może przynajmniej ksiądz skończył już rozmawiać przez telefon.

[Kannagi]

Ledwo jednak zamknęła drzwi, stanęła oko w oko z kolejnym dzieciakiem. Dziewczynka miała jakieś siedem lat, dwa grube, brązowe warkocze i spojrzenie smutnego spaniela.
- To znowu robi straszne rzeczy... prawda? - spytała zlęknionym głosem.

[Bloo]

Wzdrygnęła się na widok kolejnego dziecka. Serce waliło jej tak, jakby zobaczyła ducha. Wyglądało na to, że ksiądz prowadzi tu wesoły sierociniec.
- Masz na myśli swoją koleżankę? – Zerknęła w stronę drzwi, ale szybko przeniosła spojrzenie z powrotem na dziewczynkę. - Tak, nie wygląda to zbyt sympatycznie – stwierdziła z lekkim roztargnieniem. – Szukam pewnej kobiety. Może ją znasz, ma na imię Linette. – Postanowiła przejść do konkretów. Niepokoiło ją to bezszelestne pojawienie dzieciaka, ale szybko stwierdziła, że zaczyna popadać chyba w jakąś paranoję.

[Kannagi]

- To nie jest moja koleżanka - odparła dziewczynka, tuląc do piersi misia. Miś nie miał jednego oka, drugie, czarny, matowy guzik, ledwo się trzymało. - Pani Linette nie ma. Jesteśmy tylko ja i to. I ojciec Thomas. I Black Rose. - Potarła bosą stopą o nagą łydkę. - I są jeszcze kamery...

[Bloo]

Pięknie, pomyślała, jak w horrorze. Zupełnie jej się to nie podobało i jeszcze mocniej zapragnęła, żeby Nadia już wróciła.
- W takim razie, może zejdziesz ze mną do kuchni? – zaproponowała zrezygnowanym tonem. – Napijemy się herbaty i porozmawiamy z ojcem Thomasem.

[Kannagi]

Dziewczynka skinęła głową. Podeszła do Anastazji i ufnie chwyciła ją za rękę. Była wyraźnie przemarznięta, a mimo pory nadal miała na sobie koszulkę nocą.
- Jestem głodna - powiedziała. - Kiedy Blake po mnie przyjdzie?

[Bloo]

- Niestety nie znam żadnego Blake'a – odpowiedziała, spoglądając na dziecko z mieszaniną nieufności i współczucia. – Jak zejdziemy na dół, zrobię coś do jedzenia – obiecała, przemilczając fakt, że gotowanie nie jest jej mocną stroną. – Ale może najpierw się przebierzesz? Względnie poszukamy dla ciebie jakiegoś swetra, bo jesteś przemarznięta.
Anastazja nie znała się na dzieciach, ale to, że dziewczynka przemarzła mogła stwierdzić ze stuprocentową pewnością. Prawdę mówiąc, dziwiła się, że dziecko nie szczęka zębami.
- Jak masz na imię?

[Kannagi]

- Lizzy - odparła dziewczynka grzecznie. - Blake to mój braciszek. Kazał mi tu na siebie poczekać. - Uśmiechnęła się ufnie. - Podoba mi się tutaj, ale chciałabym wrócić do szkoły... I żeby Blake też już tu wrócił...
W pomieszczeniu, w którym drugie dziecko bawiło się lalkami, coś szczęknęło głośno... Jakby zbite szkło. Dziewczynka mocniej zacisnęła rączkę na dłoni Anastazji.
- Boję się tego... - powiedziała cicho.

[Bloo]

Anastazja zignorowała odgłos zza drzwi i pociągnęła dziecko w stronę schodów. Chciała jak najszybciej znaleźć się w kuchni, najlepiej w towarzystwie księdza, jeśli nie własnej siostry. Wstąpiła jeszcze po drodze do pokoju, który zajmowała i wzięła z szafki ciepły sweter, który kazała Lizzy założyć na siebie.
- Chodź zrobię więcej ciepłej herbaty i może uda nam się wykombinować jakieś kanapki. – Uśmiechnęła się lekko. – Blake jest dużo od ciebie starszy? – Spytała wprowadzając małą do kuchni.

[Kannagi]

Na dole nie widać było ani ojca Thomasa, ani Amy.
- Osiem lat - odparła dziewczynka z kiepsko ukrytą dumą. - Zaczął w tym roku liceum. Ja jestem w drugiej klasie - dodała tonem wyjaśnienia. - A przynajmniej byłam. Pani Topola powiedziała, że nieprędko tam wrócę. - Zmarszczyła czoło, nadając buzi strapiony wyraz. - Ale pani Topola nigdy na nic nie pozwala i nigdy nic nie chce powiedzieć...

[Bloo]

- Kim jest pani Topola? – zainteresowała się z braku laku i chęci podtrzymania jakiejś rozmowy. Wciąż nie czuła się najlepiej, kiedy była zmuszona do swobodnych pogawędek, ale zamykanie się w sobie i zgrywanie buca nie było dobrym pomysłem – zarówno ze względów grzecznościowych, jak i dla jej zdrowia psychicznego. – Lubisz masło orzechowe? – Pomachała do dziewczynki słoiczkiem.