Anastazja Lwowa

[Kannagi]

- Tak - potwierdziła Linette, siadając na wielkim fotelu, który zwykle okupował Simone. - Ale nie miałam wielkiego wyjścia, prawdę mówiąc. - Machnęła lekko ręką. - Moje zdolności zastępują mi całą aparaturę niezbędną do badań... Krew, mocz, rentgen, tomografie, cokolwiek. - Skrzywiła się. - Z początku buntowałam się, rzecz jasna... Ale rozsądek wziął górę.

[Bloo]

- Rozsądek? Ale przecież nie musiałaś tego robić – odpowiedziała spokojnie, zjeżdżając nieco niżej na poduszkach i wlepiając wzrok w sufit. – Choć nie powiem, to całkiem przydatne zdolności i na pewno mniej szkodliwe od tego, co się przytrafia Simone'owi. – Spojrzała na kobietę z lekką ciekawością. – Wszyscy w tej waszej organizacji mają jakieś nadzwyczajne zdolności?

[Kannagi]

- Nie musiałam - zgodziła się kobieta. - Ale nie uważasz, że byłoby to marnotrawstwo, gdybym wybrała inną drogę? Z jakichś powodów otrzymałam ten dar... Najlogiczniejszym wydaje mi się, że po to, by z niego korzystać i robić coś dobrego. Więc leczę ludzi, choć przyznam, wiem już też, jak wykorzystywać go inaczej, ale to odkryłam dużo później. - Zmarszczyła lekko brwi. - Nie, nie wszyscy... Ale większość. Zwykle ludzie zazdroszczą nam tych zdolności... Jakby było czego - dodała kwaśno.

[Bloo]

Uśmiechnęła się krzywo. Nie raz i nie dwa przeklinała swoją przypadłość.
- Potrafię sobie to wyobrazić – odpowiedziała. – Ale to dlatego, że każdy podświadomie marzy o zdolnościach superbohatera, a zapomina, że większość z nich słono za to płaci – stwierdziła nieco ironicznym tonem. – Nie ma nic za darmo. Jak jeszcze możesz wykorzystywać swoje zdolności? – dopytała, chcąc utrzymać rozmowę w lekki tonie. – Znaczy, jeśli nie chcesz, nie mów. W sumie tylko cię zagaduję – dodała szybko. – Pewnie masz swoje sprawy do załatwienia. Nie trzeba mnie niańczyć, naprawdę. Nie zrobię nic głupiego, obiecuję. – Mówiła go sufitu, ale poczuła się niezręcznie, uświadamiając sobie, że jest dla nich ciężarem. Powinna szybko pozierać się do kupy i zacząć od nowa. Przymknęła oczy, przecierając twarz dłonią.

[Kannagi]

Linette uśmiechnęła się.
- Nie niańczę cię. Rozmawiamy - stwierdziła łagodnie. - Umiem być wykrywaczem kłamstw. Widzę nie tylko zmiany fal mózgowych, ale też szybsze bicie serca, intensywniejsze pocenie się, napięcie mięśni... Nawet co jadasz. Oglądasz czasem seriale kryminalne? W rodzaju "Kości"?

[Bloo]

Wzruszyła lekko ramionami. Nie była miłośniczką seriali, nie miała do nich cierpliwości. Wolała oglądać filmy.
- Kojarzę – przyznała zgodnie z prawdą. – Chcesz powiedzieć, że spokojnie zastępujesz wszystkie sprzęty mogące namierzyć przestępcę? – Uśmiechnęła się.

[Kannagi]

- Zastępuję cały sprzęt medyczny - uściśliła Linette. - Nie mogę go namierzyć, ale mogę monitorować cały organizm jednej osoby i wiedzieć o nim wszystko. - Uśmiechnęła się lekko. - Niektórzy lubią twierdzić, że nie ma z tego zbyt wiele pożytku, ale, jeśli ktoś ma odpowiednią wiedzę i wie, jak połączyć ją ze swoimi umiejętnościami... Jestem pod tym względem najlepiej wyszkolona z nas wszystkich. Oprócz Yvonne - dodała po sekundzie namysłu.

[Bloo]

Anastazja uśmiechnęła się lekko do sufitu.
- Trzeba przyznać, że to robi wrażenie – stwierdziła. – Więc zapewne wiesz, co takiego dolega mojej siostrze. – Odwróciła twarz w stronę kobiety, spoglądając na nią przymrużonymi oczami z uwagą. – Wczoraj coś się stało, to miało związek z przysłoniętym okiem. Nagle zaczęła wić się z ból... Wiesz coś na ten temat? – Zapytała prosto z mostu.

[Kannagi]

Linette skrzywiła się okropnie i odwróciła wzrok w stronę okna.
- To jest... obrzydliwe - powiedziała w końcu takim tonem, jakby mówiła o czymś naprawdę paskudnym. - I wcale nie podchodzi pod moją działkę. Nadzieja ma dar widzenia przyszłości... Tak, ale jest coś jeszcze. Coś, co tkwi za opaską. Jej grzech. - Urwała i zamyśliła się. - Mogę cię zapewnić, że to zabija. Jeśli chcesz się dowiedzieć czegoś więcej, spróbuj pociągnąć ją za język, ale nie zaglądaj za opaskę. Nie znam nikogo, kto by to przeżył.

[Bloo]

Przechyliła lekko głowę w bok w wyrazie szczerego zainteresowania.
- Ale ty widzisz to, co jest za opaską i żyjesz, prawda? - powiedziała ostrożnie. - Doskonale wiesz, że Nadia niczego mi nie powie, ale dziękuję za radę. - Westchnęła cicho. - Przepraszam. Zapomnij, że o to pytałam. Byłaś kiedyś w San Marina? - Kolejny raz nadszedł czas na bezpieczną zmianę tematu.

[Kannagi]

- Nie widzę - zaprzeczyła gwałtownie Linette, nagle rozzłoszczona; szybko się jednak uspokoiła. - Przepraszam. - Odgarnęła włosy z twarzy. - Ja... Nie, nie widzę, co tam jest. Dla mnie Hope... jest kimś okropnym. - Objęła się ramionami w pasie. - Nie, że jej nie lubię, ale patrzę na nią i czuję się... Czuję różne, bardzo złe rzeczy, gdy tylko spojrzę jej w twarz. Boję się jej. Przebywanie z nią w jednym pomieszczeniu jest wręcz bolesne... Mam wrażenie, że wariuję. - Uśmiechnęła się słabo. - Hope wie o tym. Wszyscy wiedzą. Dlatego unikamy się jak tylko możemy. Nie chciałam ci tego mówić - dodała jakby przepraszająco, znów spoglądając w stronę okna.

[Bloo]

Nastka spojrzała na Linette z prawdziwym współczuciem, które prawdę mówiąc nie wiadomo skąd się u niej wzięło. Podciągnęła się i usiadła, odgarniając włosy z twarzy.
- Nie musisz przepraszać, nie masz za co. Właściwie to lepiej, że mi powiedziałaś. Przynajmniej nie strzelę jakimś głupim tekstem – stwierdziła, uśmiechając się lekko. Zaraz jednak zmarkotniała. Nie miała pojęcia, co się dzieje z Nadią, a kolejne informacje tylko bardziej ją przerażały. I te sny...

[Kannagi]

- To twoja siostra - odparła Linette, nie patrząc na nią. - Wiem, że między siostrami bywa różnie, ale... To zawsze siostra. - Uśmiechnęła się nieco niepewnie i wymuszenie. - Jestem już za stara na takie niemądre rzeczy. Ile ty masz lat? Dziewiętnaście? - Przyjrzała się jej uważniej. - Wiesz, że każdy z twoich organów jest w innym wieku? To fascynujące...

[Bloo]

Parsknęła cicho, niewesoło.
- To nie jest fascynujące – stwierdziła cierpko. – Wiem, że technicznie rzecz biorąc jestem wrakiem. I żeby była jasność, nie jestem z tego dumna. – Zacisnęła bezwiednie dłonie na pościeli. – Czy będę mogła wyjść dziś na zewnątrz? Jeśli nie na miasto, to chociaż do jakiegoś ogrodu, czy parku w pobliżu – mruknęła, zmieniając po raz nie wiadomo który temat.

[Kannagi]

- Nie jesteś wrakiem. - Linette wzruszyła ramionami. - O ile będziesz o siebie dbała, nic ci nie będzie. Masz dobre geny. Zostań czysta, nie pal, daruj sobie alkohol, a dożyjesz późnej starości. - Zamyśliła się. - Przy kościele jest mały cmentarz... A ojciec Thomas ma ogródek warzywny. Myślę, że można coś zorganizować. Przyda ci się świeże powietrze.

[Bloo]

Miała ochotę parsknąć kpiąco. Nie potrzebowała wyliczeń co jej wolno, a czego nie. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ugryzła się jednak w język. Doceniła fakt, że Linette próbowała być miła i że rozmawiała z nią całkiem otwarcie.
- Brzmi nieźle – odpowiedziała. – Mam nadzieję, że Nadia skombinowała dla mnie jakieś ubranie na zamianę – dodała, starając się o swobodny ton głosu.
Czuła się dziwnie. Złość wcale jej nie przeszła i ciągle była skrępowana, mimo że minął już kawał czasu, odkąd się tu znalazła. – Jeśli mogłabym się do czegoś przydać, powiedzcie. Choćby miało to być zmywanie podłóg – dodała zmarnowanym tonem.

[Kannagi]

Linette uśmiechnęła się i wstała.
- Odpoczywaj - poleciła spokojnie. - Jak chcesz, mogę ci przynieść coś do czytania. Jak będzie coś do zrobienia, będę o tobie pamiętać. - Zerknęła na dużą, staroświecką szafę naprzeciwko łóżka. - Twoje rzeczy powinny być tutaj... Gdybyś czegoś potrzebowała, wołaj. Ja wracam do pracy. - Skinęła jej głową i wyszła, zamykając za sobą cicho drzwi.

[Bloo]

Anastazja odetchnęła głęboko i spojrzała na kroplówkę. Zamierzała poczekać, aż się skończy, żeby móc wyjść na świeże powietrze. Pozostawało jej więc ponownie spróbować odlecieć w sen.
Obudziła się, kiedy w woreczku nie było już płynu. Przyjęła to z ulgą, bo obawiała się, że umrze z niecierpliwości, a tymczasem mogła odpiąć się od urządzenia.
Wstała z łóżka i podeszła do szafy. Wyszperała z niej szare dżinsy i flanelową koszulę w zieloną kratę, zgarnęła jeszcze świeżą bieliznę i poczłapała z tym wszystkim do łazienki. Musiała doprowadzić się do porządku, a najlepiej ogarnianie się zacząć od ciepłego prysznica.
Spędziła w łazience prawie godzinę, zanim uznała, że czuje się dobrze. Podwijając rękawy koszuli do łokci, wyszła na korytarz. Odniosła piżamę do pokoju, a potem powędrowała do kuchni, czując jak burczy jej w brzuchu. Miała nadzieję, że kogoś tam zastanie, bo jakoś nie czuła się na tyle swobodnie, by samej dobrać się do jedzenia.

[Kannagi]

W kuchni siedziało dziewczę. Było w sumie niewiele młodsze od Nastki - gówniara miała jakieś piętnaście, szesnaście lat - ale przepaść między nimi była głębsza niż Rów Mariański. Dziewczę wyglądało jak... no cóż, niedomyte. Czarne włosy z centymetrowym odrostem miała związane z dwa kucyki, na paznokciach resztki niezeskrobanego lakieru, wyraz skrajnego niezadowolenia na twarzy. Miała na sobie długą, staroświecką spódnicę i golf z długim rękawem. Spojrzała wrogo na Nastkę, a potem wgryzła się w swoją kromkę chleba z masłem.

[Bloo]

Nastka zatrzymała się w progu, niezdecydowana czy wejść, czy uciec. Ostatecznie uznała, że ucieczka byłaby czystą głupotą.
- Cześć – przywitała się, starając się, by w jej głosie słychać było jak najwięcej swobody. – Jesteś tu nowa? Czy po prostu nie miałyśmy okazji się jeszcze poznać? – Uśmiechnęła się lekko, choć doskonale zdawała sobie sprawę z wrogiego spojrzenia nieznajomej. Nie spodziewała się zbyt wylewnej odpowiedzi, o ile w ogóle dziewczę zdecyduje się na odpowiedź.

[Kannagi]

Dziewczyna spojrzała na nią ze złością.
- Jestem tu więźniem - wyburczała z pełnymi ustami. Grzywka właziła jej do oczu, co sprawiało, że wyglądała mniej groźnie niżby zapewne chciała.
- Dziecko, ktoś powinien chyba kupić ci słownik - powiedział łagodnie ojciec Thomas, wchodząc do kuchni. Po jego stroju można było poznać, że pracował w ogrodzie. Miał śmieszną, materiałową czapkę na łysinie. - Nie jesteś tu więźniem, tylko gościem...
- Więc mogę sobie iść? - Rzuciła buntowniczo nastolatka.
- Jeśli twoja opiekunka ci pozwoli - odparł ksiądz z uroczym uśmiechem.
Dziewczę rzuciło kanapkę na talerz, zrywając się z miejsca.
- Ta kurwa na nic mi nie pozwala!
- Język, dziecko, język. - Duchowny nie wyglądał na zbulwersowanego. Spojrzał na Anastazję. - Zgadnij o kim mówi - dodał z uśmiechem.

[Bloo]

- Mam swoje podejrzenia – mruknęła, krzyżując ręce na piersiach i obserwując dziewczynę z uwagą. Zastanawiała się, jak to się stało, że Nadia dostała ją pod swoją opiekę. – Czy moja siostra wróciła już z uczelni? – Spojrzała na księdza, mając nadzieję usłyszeć potwierdzenie.

[Kannagi]

- Jeszcze nie - odparł ojciec Thomas. - Mówiła, że wróci na obiad, ale ten jeszcze nie zaczął się robić. Prawdę mówiąc, wolę jak Hope gotuje - przyznał z uśmiechem. - Choć Simone ma dzisiaj zrobić pizzę...
Dziewczę na słowo "pizza" wyraźnie się ożywiło, ale także szybko przypomniało sobie o obrażonej minie i wróciło do imidżu obrażonego mroku.
- Czuj się jak u siebie - zachęcił ją jeszcze staruszek. - Nie jestem w stanie niestety zrobić ci nic dobrego na śniadanie, ale możesz coś zamówić jeśli masz ochotę, a nie chce ci się niczego przyrządzać samej.

[Bloo]

Odpowiedziała uśmiechem i skinęła głową. Podeszła do lodówki, wygrzebała z niej masło orzechowe i poczęstowała się chlebem. Nałożyła sobie obficie brązowej mazi na dwie kromki i nalała wodę do czajnika.
- Komuś coś do picia? – zagadnęła. Wciąż nie czuła pełnej swobody, ale możliwość zrobienia śniadania przyniosła jej dziwną ulgę. Coś mi się wydaje, że będę potrzebowała psychiatry, parsknęła w duchu.

[Kannagi]

- Zieloną herbatę - poprosił ojciec Thomas, przeglądając zawartość lodówki. - Anastazjo, moje drogie dziecko, zaopiekujesz się naszym drogim gościem? Widzę, że pora zrobić zakupy, a nie można zostawiać nieletnich bez opieki... - Zerknął na nią. - Chyba, że pójdziecie obie ze mną... To niedaleko, ale myślę, że spacer wam nie zaszkodzi...

[Bloo]

Anastazja zalała herbatę dla staruszka i spojrzała mu w oczy. Nie przypadł jej do gustu pomysł opiekowania się mroczniastą dziewuchą, ale nie zamierzała mówić tego na głos. W końcu, bądź co bądź, nie chciała uchodzić za niewdzięcznicę. Z ulgą przyjęła jednak propozycję spaceru.
- Myślę, że wycieczka naprawdę dobrze nam zrobi. – Spojrzała na dziewczynę. – Jestem Anastazja. – Wyciągnęła do niej rękę.

[Kannagi]

Dziewczę spojrzało na nią wrogo, ale nie miało jaj nie uścisnąć jej dłoni, choć zrobiło to niechętnie.
- Black Rose - przedstawiła się ponuro.
- Amy - poprawił ją ojciec Thomas. - Wybaczcie na chwilę, pójdę się przebrać.
Amy odprowadziła go wzrokiem.
- Jesteś siostrą tej wrednej krowy - bardziej stwierdziła niż zapytała.

[Bloo]

Anastazja przytrzymała jej dłoń sekundę dłużej niż powinna. Spojrzała w oczy Black Rose, próbując pozostać poważną na dźwięk pseudonimu. Miała zamiar skorzystać z tej okazji, że ich dłonie się zetknęły i sięgnęła do jej przeszłości, ciekawa, kim jest siedząca przed nią Amy.

[Kannagi]

Przyszło to jej łatwiej niż się spodziewała. Przez chwilę wpatrywała się w wiszącą na ścianie reprodukcję - Anastazja rozpoznała "Primaballerinę" Degasa - i trzymała telefon przy uchu. W słuchawce brzmiał niski, przyjemny głos wyraźnie poddenerwowanej kobiety: "Anette? Anette, sprawdziłam to. Musisz natychmiast uciekać. Nie czekaj na Amy, póki żyjesz, nic jej nie grozi. A on przyjdzie dzisiaj..."
Wizja rozmyła się, gdy młoda cofnęła rękę.
- I co? - spytała kpiąco. - Co mi zrobisz jak spróbuję spieprzyć?

[Bloo]

Zmrużyła lekko oczy. Wyglądało na to, że dziewczę też sporo przeżyło, ale jakoś nie potrafiła z tego powodu wykrzesać z siebie sympatii dla tego indywiduum.
- Cóż... – Wzruszyła ramionami. – Mam nadzieję, że nie będziesz próbowała spieprzać, ale gdyby jednak przyszło ci to do głowy, uprzedzam – moja siostra, którą nazwałaś wredną krową, nauczyła mnie wiele pożytecznych rzeczy w zakresie sztuk walki. Nie bez powodu jest wredną krową. – Uśmiechnęła się ironicznie. – Jeśli ruszysz tyłek z tego krzesła, dorwę cię i spuszczę manto. Tradycyjne. Przez kolano. – Mówiła całkiem poważnie, a przynajmniej sprawiała takie wrażenie.