Anastazja Lwowa

[Kannagi]

- To zbyt niebezpieczne - potwierdziła. - Ale wydaje mi się, że Hope już wszystko załatwiła. Prześpij się. Jakbyś się źle czuła albo czegoś potrzebowała, zawołaj. - Uśmiechnęła się lekko i wyszła, gasząc za sobą światło. Anastazja czuła się wykończona, ale sen jej raczej nie groził. Fizycznie chyba nic jej już nie było.

[Bloo]

Westchnęła tylko i położyła się. Rzeczywiście jakoś nie spodziewała się zasnąć, tym bardziej, że atakowały ją lekkie wyrzuty sumienia względem Nadii i wiedziała, że będzie musiała ją przeprosić za swoje zachowanie. Martwiło ją to, co przyniosą kolejne dni – w takich chwilach żałowała, że nie potrafi zobaczyć przyszłości. Tym bardziej, że informacje o wysadzaniu budynków w centrum Manhattanu wywoływały dreszcze na całym ciele.
Trudno jej było też ocenić Linette. Niby wszystko było okej, niby była miła – w zasadzie to Anastazji było aż głupio, ale nie potrafiła jakoś przyjaźniej pomyśleć o tej kobiecie. Nie wiedziała jeszcze co dokładnie było w niej odpychającego, ale to nie był ktoś przed kim mogłaby się otworzyć. I nie chodziło o to, że Nastka była niewdzięczna, po prostu nie umiała się odnaleźć w tym miejscu, pośród tych ludzi, którzy byli dla niej mili w sposób do złudzenia przypominający jej terapeutów w klinice odwykowej.
Mimo natłoku myśli spróbowała zasnąć, by nie myśleć za wiele.

[Kannagi]

Śniła.
Świat był ciemnością, ciepłą i wilgotną; jednocześnie obrzydliwą i bezpieczną. Tkwiła w niej, senna i bezwolna, powoli zapadając w sen, gdy poczuła wiatr, muskający jej policzek, poruszający włosami. Poczuła jego zimny pocałunek w małżowinie ucha, ale nie była w stanie otworzyć oczu. Powieki miała ciężkie jak metalowe zasłony, na stałe zespawane ze sobą, jej rzęsy złączyły się z sobą niczym koła zębate...
"Chcesz żyć?" szeptał wiatr.
"Chcę znaleźć siostrę" odpowiedziała w myślach.
"Chcesz bym ocalił ci życie?"
"Muszę ocalić siostrę..."
"Oddaj mi siebie, a uratuję cię i dam ci potęgę, o której nie śnili śmiertelni..."
"ODDAJ MI JĄ!"
Wyciągnęła rękę i chwyciła coś, co znajdowało się przed nią, a coś było suche i chłodne. Coś wrzasnęło; spawy nagle puściły, a ona otworzyła oczy i dostrzegła jasność, przerażającą jasność wypełniającą świat, i czarny dym majaczący w jej dłoni. Zawyła z bólu i przysłoniła rękoma oczy, a wtedy poczuła dziwny chłód na twarzy...
Anastazja obudziła się. W pokoju było już całkiem jasno. Na fotelu drzemał Simone. Przez kolana miał przełożone coś, co wyglądało jak karabin.

[Bloo]

Usiadła gwałtownie, zaciskając mocno powieki. Nie krzyczała, była całkowicie zdezorientowana. Ten sen był taki dziwny... Rozchyliła powieki i spojrzała śpiącego mężczyznę. Skrzywiła się na widok leżącej mu na kolanach broni.
Podjęła jednak decyzję. Ostrożnie wysunęła nogi spod pościeli i wstała z łóżka. Musiała znaleźć Nadię. Musiała z nią porozmawiać. Przeprosić. Po prostu chciała ją zobaczyć. Czuła, że musi ją zobaczyć... Sen bardzo ją zaniepokoił.

[Kannagi]

Simone obudził się natychmiast, gdy tylko Nastka się poruszyła. Natychmiast chwycił broń i uniósł ją lekko, gotów do strzału... Ale rozejrzał się po pokoju i szybko uspokoił.
- Nie straszcie mnie - mruknął, opuszczając karabin. - Co się dzieje? Łazienka? Jesteś głodna? - spytał, wstając. - Pomóc ci?

[Bloo]

Całym wysiłkiem woli zmusiła się, by nie skrzywić się bardziej. Pamiętała, że powinna być miła i uprzejma - w końcu Simon pomógł jej się wydostać z piekła...
- Chcę się zobaczyć z siostrą - odpowiedziała najspokojniej jak umiała.

[Kannagi]

- Hope nie ma w domu - powiedział Simone, stając obok niej. Nie próbował jej jednak dotykać. - Jest w terenie. - Skrzywił się lekko. - Miała mieć wprawdzie szlaban, ale miała jakąś wizję, czy coś... - Wzruszył lekko ramionami. - Wiesz, jak to jest. Nie wiem za ile wróci. Chcesz spróbować do niej zadzwonić? - Chyba starał się być miły i raczej na pewno chciał jej pomóc. Tylko to dziwnie wyglądało w momencie gdy trzymał karabin w dłoniach i wyglądał jak ktoś, kto pół życia spędził na wojnach.

[Bloo]

Serce zabiło jej mocniej. Bała się, że w śnie słyszała Nadię i obawiała się, że to zły znak... Nie czuła się przy Simonie komfortowo, zwłaszcza, gdy spoglądała na karabin.
- Tak – odpowiedziała niemal rozpaczliwym tonem. – Proszę.

[Kannagi]

Mężczyzna wydłubał z kieszeni bojówek telefon. Wybrał sprawnie numer.
- Mike, możesz dać mi do telefonu Hope? - mruknął. - Dlaczego? - Chwila ciszy. - A. Jasne. Spoko. Dzięki, stary. - Rozłączył się i spojrzał na Nastkę. - Zadzwoni po akcji. Jesteś głodna?
Nastka czuła, że żołądek ma pusty i lekki. Czuła się, jakby w ogóle go nie miała.

[Bloo]

Zacisnęła dłonie w pięści, próbując zachować spokój. Nie miała jednak wyboru, musiała czekać. Nie czuła się głodna, zresztą nie mogła sobie wyobrazić, by dała radę cokolwiek przełknąć, zanim nie usłyszy głosu Nadii. Z drugiej strony zdawała sobie sprawę, że musi jeść, inaczej nie odzyska energii.
- Chyba powinnam coś zjeść – odpowiedziała. – Co to za akcja? – Spojrzała na Simona z mocą. – Tylko proszę, powiedz prawdę.

[Kannagi]

Podał jej rękę i pomógł wstać.
- Lubisz kuchnię włoską? - Zagadnął. - Spaghetti? Risotto? Piada? Na kolację będę robił pizzę, ale to jak wszyscy wrócą. - Wziął ją pod rękę i zaczął prowadzić. - Polują na opętanego - wyjaśnił. - Tylko wiesz, nie na takiego, co chodzi i krzyczy jak wariat, ale na takiego, co chodzi i zabija ludzi. To standardowa misja, nikomu nic się nie stanie.

[Bloo]

Dała się poprowadzić, czując się trochę jak bezwolna lalka.
- Dziękuję, wystarczy kanapka, proszę nie robić sobie problemu - odpowiedziała. Zawahała się przez chwilę, ale wreszcie wydusiła z siebie. - Skąd wiesz, że nikomu nic się nie stanie? Mówisz, że facet chodzi i zabija ludzi... - Przygryzła lekko dolną wargę. - Dlaczego nie jesteś z nimi?

[Kannagi]

- To żaden problem - zapewnił Simone, sadzając ją na krześle w kuchni. - To co chcesz do jedzenia? - Otworzył lodówkę. - No, ktoś tu był na porządnych zakupach... - Zerknął na nią. - Nie odpowiem ci na żadne pytanie, póki nie powiesz, co mam przyrządzić. A kanapki odpadają, nie umiem robić kanapek. - Wzruszył ramionami. - Tylko wojskową bułę, a nie będę cię karmił jak komandosa. Więc?

[Bloo]

Parsknęła śmiechem. Jakoś nie mogła dłużej egzystować na grobowej minie, kiedy facet z karabinem na plecach palił się do zrobienia pysznego obiadu. Co prawda to nie sprawiło, że poczuła się głodna, ale zdecydowanie dobrze wpłynęło na jej samopoczucie.
- Może być spaghetti, dziękuję - odpowiedziała pierwsze, co przyszło jej do głowy. - Jak długo Nadia z wami współpracuje?

[Kannagi]

- No to będzie spaghetti - zaczął wyciągać składniki. - Choć poszłaś na łatwiznę... - Wyjął garnek. - Zaczęła jeszcze w Rosji, po twoim wyjeździe. Miała wizje, nie pamiętam dokładnie, ale ty tam byłaś i myślała, że pomożemy jej cię znaleźć... No, ale znalazłaś się wtedy jakoś sama, zaraz, nawet nie zdążyliśmy się porządnie rozejrzeć. - Parsknął cicho. - Nie jesteś wegetarianką, nie?

[Bloo]

- Nie jestem - przyznała, uśmiechając się lekko. - Może ci w czymś pomóc? - zaproponowała, próbując odgonić od siebie wspomnienia dni, gdy siedziała w areszcie i błagała siostrę o pomoc. Teraz przerażało ją jak mało wie o Nadii. - Dla kogo pracujecie?

[Kannagi]

- Siedź i odpoczywaj - mruknął Simone. - Będzie bolognese, mamy świeże pomidory. Z księżowskiej szklarni. - Zerknął na nią z uśmiechem. - Pracujemy dla siebie. No, właściwie to niby dla Boga, Niebios i dla sprawy, ale to nie jest tak, że ktoś nas zatrudnia. - Wzruszył ramionami. - Mamy szefową, racja, ale... Bliżej nam do zakonu niż do firmy, jeśli wiesz, o co chodzi. Zakonu rycerskiego.

[Bloo]

- Ciężko w to wszystko uwierzyć – stwierdziła z namysłem, przyglądając się swoim dłoniom. – Skąd wiesz, jaka jest wola Boga? Skąd wiecie, że postępujecie zgodnie z tym, czego on chce? Wysadziliście wieżowiec w mieście... Zabijacie ludzi... - Nie miała pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. – Jaki jest wasz cel? Chyba nie szukacie świętego gralla? – spróbowała zażartować.

[Kannagi]

Simone parsknął.
- Słuchaj, ja ich nie widzę, ale ten dom jest pełen aniołów, dobra? - przyznał z rozbawieniem. - Anielskich komandosów, tak konkretnie. Ojciec Thomas ich widzi i narzeka, że zrobili mu z kościoła bazę wojskową. - Wzruszył lekko ramionami, wyciągając pomidory. - Znaczy ja ich widzę, ale tylko jak się naćpam, a od powrotu z bazy głównej nie ćpałem ani razu. - Spojrzał na nią. - Jestem Widzącym, tak jak Hope. Tyle, że ona widzi przyszłość, a ja po alkoholu czy prochach mogę zobaczyć cały świat. W sensie mogę wybrać dowolny punkt na ziemi i zobaczyć, co się tam teraz dzieje... No i wtedy przy okazji widzę skrzydlatą bandę. Ojciec Thomas widzi ich cały czas. - Zawahał się. - Linette ma taki... rentgen w oczach. Patrzy na ciebie i widzi wszystko, co się dzieje w twoim ciele. I w duszy trochę też. Taki dar. Każdy ma inny.

[Bloo]

Anastazja wpatrywała się w niego z napięciem. Kiedy była mała ojciec mawiał, że żeby doświadczyć czegoś niezwykłego trzeba mieć otwarte serce. Teraz siedziała w kuchni jakiegoś katolickiego księdza w towarzystwie dziwnego Włocha z karabinem, który przyrządzał spaghetti i opowiadał o darach, które zdawali się mieć wszyscy wokół. To chyba sprawiło, że odważyła się powiedzieć coś czego nie powiedziała nigdy nikomu, prócz Nadii i to zaledwie przedwczoraj...
- Widzę przeszłość. – Jej głos był cichy, jakby przyznawała się do czegoś, czego nie powinna potrafić. Ostatecznie przez cały ten czas traktowała swoją zdolność jako... przypadłość, a swego czasu jak przekleństwo.

[Kannagi]

Spojrzał na nią zaskoczony, a potem parsknął śmiechem.
- Kapitalne - przyznał. - Jedna z sióstr widzi przeszłość, a druga przyszłość. A mawiają, że Bóg nie ma poczucia humoru. - Zburzył jej włosy pieszczotliwym gestem, zupełnie jak dziecku. - Powinienem ci teraz zaproponować, żebyś do nas dołączyła... Ale to byłoby trochę niewłaściwe, nie? Nie jesteśmy świadkami Jehowy. - Postawił przed nią kubek parującej herbaty. - Rozgrzej żołądek. Gdyby nie te leki, dałbym ci czegoś procentowego, ale może lepiej nie ryzykować.

[Bloo]

Podeszła do entuzjazmu Simona z rezerwą. To było miłe z jego strony, ale miała zbyt wiele wątpliwości, żeby poddać się jego nastrojowi.
- Dziękuję. – Objęła kubek obiema dłońmi, chcąc je trochę ogrzać. – Nadal nie powiedziałeś mi, jaki jest wasz cel – przypomniała. Prawdę mówiąc, nie była pewna czy chce wiedzieć, ale przypuszczała, że z tą wiedzą łatwiej jej będzie się pogodzić z tym, co się dzieje. Poza tym za bardzo bała się o Nadię.

[Kannagi]

Simone wzruszył ramionami.
- Egzorcyzmujemy opętanych. Zabijamy tych, co zaprzedali się dobrowolnie demonom. Zabijamy sekciarzy, którzy po cichu składają ofiary z ludzi, i ratujemy tyłki tym, którzy z sekt uciekli, ale kumple o nich nie zapomnieli. Pomagamy wszystkim prześladowanym za wiarę, o ile ta wiara jest rozsądna i nie uwzględnia mordowania innych. - Zmarszczył lekko brwi. - Ale mamy też coś takiego, tylko to oficjalne jest i niby z nami nie związane... Wiesz, ekumeniczne. No i prowadzimy rekolekcje, że miłość, równość, braterstwo, próbujemy dostać się do bardziej kumatych kapłanów i trochę pomóc tym religiom się ogarnąć, choćby żeby Kościół Katolicki zaczął wreszcie zwalczać pedofilię, a nie homoseksualistów... Kumasz?

[Bloo]

Drgnęła lekko, słysząc jego ostatnie słowa. To się robiło zdecydowanie coraz bardziej szalone.
- Kumam – odpowiedziała nieco automatycznie. Nieoczekiwanie wróciła wspomnieniami do tego, czego zdecydowanie nie chciała pamiętać. Jednak nie mogła okłamywać samej siebie, że czasami zastawiała się, co się stało z Ruby... Upiła łyk herbaty. Musiała wziąć się w garść, miała dość bycia ofiarą. – Co jest w San Marino, że Nadia chce mnie tam wysłać? – zainteresowała się.

[Kannagi]

- Kwatera główna - wyjaśnił Simone, nakładając makaron na talerze. - I nasza szefowa, Ivy. To najbezpieczniejsze miejsce na ziemi - zapewnił i postawił przed Nastką jej porcję. Pachniało wyśmienicie. - Wiesz, mogłabyś tam pobyć przynajmniej chwilę. Przejść szkolenie... - Zmieszał się nieco. - To znaczy, niczego nie musisz, oczywiście... Ale wiesz, San Marino to fajne miejsce. Opaliłabyś się trochę. - Uśmiechnął się lekko, jakby zdawał sobie sprawę z własnej nieporadności.

[Bloo]

Anastazja uśmiechnęła się. Pierwszy raz całkowicie szczerze i całkiem sympatycznie.
- Dziękuję, Simone. – Spojrzała na mężczyznę z prawdziwą wdzięcznością. – Może się jednak skuszę – stwierdziła z lekką przekorą w głosie, zabierając się za makaron. Pachniał tak wyśmienicie, że nagle poczuła ogrom pustki w żołądku. Przez chwilę delektowała się przepysznym spaghetti, nie będąc w stanie wydusić z siebie słowa. W końcu jednak otarła usta serwetką i westchnęła. – To jest znakomite. Chyba jeszcze nigdy nie jadłam tak doskonale przyrządzonego spaghetti – oznajmiła z niezachwianą pewnością. – Dlaczego macie tak daleko kwaterę główną? – zainteresowała się, a potem jej wzrok padł na karabin. – I dlaczego nie wypuszczasz broni z ręki? Nie jesteście tu bezpieczni?

[Kannagi]

Wzruszył ramionami.
- Moja matka była kucharką - stwierdził z ledwo dosłyszalną dumą w głosie. - Wiesz, ja nie wnikałem w to nigdy. Pewnie są jakieś powody, dlaczego San Marino... - Skrzywił się lekko. - Mnie to tam pasuje, jestem Włochem i osobiście nie znoszę Amerykanów. A angielski to paskudny język. - Postawił na stole talerz z wielką górą spaghetti i usiadł obok niej. - Wiesz, jesteśmy w tym domu we dwoje. Nie podoba mi się to jak jasna cholera, jeśli mam być szczery.

[Bloo]

Przerwała pałaszowanie makaronu i spojrzała na Simona czujnie.
- Jak to we dwoje? – zdziwiła się. – Znaczy, że wszyscy, razem z waszym księdzem poszli na tę akcję, ganiania za opętanym?
Jej też się cholernie nie podobało to, że Simonowi nie podoba się to jak jasna cholera. Starała się jednak zdusić w sobie uczucie strachu, choć apetyt całkowicie jej przeszedł.

[Kannagi]

- Ojciec Thomas jest w sąsiedniej parafii - mruknął Simone. - Tamtejszy probosz się rozchorował, a wikary się do niczego nie nadaje. Ale ma wrócić jak najszybciej... - Skrzywił się. - To potężny człowiek, ale lepiej radzi sobie z demonami niż ludźmi, mimo wszystko. A całej reszty nie ma. Wiesz, komórka nowojorska nigdy nie była specjalnie duża - wyjaśnił niechętnie. - W ogóle jest nas niedużo.

[Bloo]

Skinęła lekko głową, zabierając się ponownie za spaghetti, które jednak nie smakowało jej już jak kilka minut temu.
- Rozumiem. Jakie jest ryzyko, że ktoś nas teraz zaatakuje? – zapytała całkiem serio, starając się zignorować drżenie własnych dłoni.