Rupieciarnia

Anastazja też się zatrzymała, wbijając w siostrę dość zszokowane spojrzenie.
- To brzmi strasznie – wydusiła. – Dlatego się ukrywają? Przez to morderstwo? I... Jesteś tego absolutnie pewna?
To naprawdę były wstrząsające wiadomości, choć trochę też intrygujące. Skarciła się w myślach, nie powinno ją to intrygować, tylko raczej gniewać. W dodatku, kiedy pomyślała o piętnastolatku sprzedającym się na ulicy, zrobiło jej się słabo. Nie żeby była święta w jego wieku, ale... Musiała lekko potrząsnąć głową, żeby odrzucić od siebie te nieprzyjemne myśli.
- Zabił go, bo ojciec był sadystą, czy to tylko wypadek?

Anastazja nie mogła powstrzymać uśmiechu. Pokazała też siostrze język, żeby nie było, że tak ot po prostu zgadza się z jej opinią co do posiadani młodszego rodzeństwa.
- Lizzy przy tym była? – spytała całkiem poważnie. Jeśli faktycznie było tak, jak Nadia twierdziła, to tatuś mógł być w dość makabrycznym stanie i mała dziewczynka mogłaby mieć po tym jakąś traumę. Z drugiej strony, Lizzy wydawał się całkiem... opanowana.

- Nie żartuj... – mruknęła z lekkim niedowierzaniem. W sumie to nie było takie nieprawdopodobne. – Myślałam, że to Simone widzi teraźniejszość.
Prawdę mówiąc Anastazji wydawało się, że teraźniejszość jest tak nieuchwytna, że trudno odróżnić ją od przeszłości. Z kolei stwierdzenie, że to Lizzy załatwiła swojego ojca lekko nią wstrząsnęło. Postanowiła nic więcej nie mówić, bo czuła, że tylko się pogrąża.

- To tych dzieciaków jest więcej? – spytała z lekkim niedowierzaniem i... paniką. Przypomniała sobie tę dziwną dziewczynkę z lalką i musiała potrząsnąć lekko głową, żeby wyrzucić jej obraz z głowy. – W sumie mam jedno pytanie, czy powinnam uważać na kogokolwiek i na cokolwiek? Raczej wolałabym nie prowokować kolejnych nieszczęśliwych wypadków.

Nie brzmiało to najlepiej. Anastazja nie przepadała za dziećmi, a wyglądało na to, że mają tu cały cholerny sierociniec. Nie zamierzała jednak kręcić nosem i wymigiwać się od pójścia z Nadią, choć jakaś jej część nadal chciała opuścić to miejsce w trybie natychmiastowym.
Wrzaski nie napawały optymizmem. Zwiastowały chaos i wredne, małe smarki, które trzeba będzie uspokoić, ale co było robić? Chyba tylko modlić się o cierpliwość.

- W porządku – mruknęła, nieco zdezorientowana sytuacją. – A gdzie mam szukać bliźniaków?

Anastazja pokiwała żywo głową. Rozumiała siostrę aż za dobrze. Czuła się też trochę głupio z własną nieudolnością i uciekaniem od problemów, ale naprawdę nie nadawała się na niańkę pod żadnym względem.
Posprzątała łazienkę najlepiej jak potrafiła, co nieco ją uspokoiło i po niespełna dziesięciu minutach była w stanie zejść na dół do kuchni. Miała nadzieję, że Nadia dała sobie radę. Znaczy, nie to że wątpiła w zdolności siostry - znając Nadzieję poradziła sobie więcej niż świetnie, ale miała nadzieję, że siostra nie będzie zła, że musiała chwilę poczekać.

Anastazja doskonale wiedziała, co odpowiedzieć w takiej sytuacji. Zawsze odpowiadała na to pytanie niezmiennie, choć ojciec twierdził ze śmiechem, że nie będzie tolerował obżarstwa.
- Czekoladowo-owocowe. - Spojrzała na siostrę z lekkim uśmiechem. Próbowała się nie przejmować dzieciakami. Naprawdę czuła się w ich obecności nieswojo, a jako, że nie radziła sobie nigdy z normalnymi bachorami, te tutaj wydawały jej się jeszcze bardziej przerażające i przytłaczające.
Zastanawiała się, czy to skrajny brak empatii, czy może już zwykłe okrucieństwo, myśleć w ten sposób o dzieciach, których prawie nie znała i poznać nie chciała. Wszystko to zachowała jednak dla siebie. Nadia i tak miała wystarczająco problemów bez jej marudzenia na warunki - choć Anastazja marzyła, żeby się stąd wyrwać.

Anastazja zachichotała, jak to zwykle robiła w dzieciństwie, po czym podzieliła się lodami z Lizzy i bliźniakami.
Zerknęła na siostrę znad deseru.
- Wiesz, jakby na to nie patrzeć, miałaś praktykę. - Uśmiechnęła się nieco łobuzersko. - I wątpię, żeby ktoś sprawiał ci więcej problemów niż ja - dodała z lekkim westchnieniem. - Czy one mają jakąś szansę na normalne życie? No wiesz, adopcję, czy coś w tym rodzaju? Trafienie do kochającej rodziny i w miarę normalne życie? - Spojrzała na dzieci bardziej uważnie.

To nie było tak, że Anastazja nie współczuła tym dzieciakom. Nie potrafiła jednak wykrzesać z siebie prawdziwych emocji, które pozwoliłyby jej na normalne relacje. Nie przepadała za dziećmi i nie radziła sobie z nimi, a tak szczególne osobniki były w tym przypadku jeszcze bardziej kłopotliwe.
Czuła igiełki wstydu, wbijające się w jej serce i duszę. Nie powinna tak myśleć, ale z drugiej strony, nie mogła okłamywać siebie. Oszukiwanie innych i sztuczne okazywanie zainteresowania uznawała za najgorsze z możliwych rozwiązań. Nie lubiła tego u innych, zwłaszcza od kiedy Ruby zrobiła to co zrobiła.
- Rozumiem, że takich ośrodków, jak ta plebania jest więcej? - spytała, nie bardzo wiedząc, co właściwie powiedzieć. - Czy one zostaną tu, póki się nie usamodzielnią?

Anastazja uśmiechnęła się lekko.
- Nie wiem, co złego jest w słowie: sierociniec? - stwierdziła. - Jakbyś tego nie opisała, wychodzi na to samo - dodała. W jej głosie nie było kpiny ani żadnej innej oznaki złośliwości. - A jak to jest z brudzeniem sobie rąk? Co właściwie zamierzasz dalej robić? I jak długo?