Anna Bennett

[Akia]

Nie do końca rozumiała jej tok myślenia.
"Czyli jednak coś mi grozi?" Wszak Asmodeusz i Samael nie należeli do jakiejś odległej przeszłości. Ledwie tego ranka się z jednym z nich całowała. "Myślałam, że chodzi ci o faktycznie inne czasy. Bo ja wiem? Rewolucję francuską. Zresztą - jeśli się pojawiali, to zazwyczaj kiedy byłam sama, więc w tłumie gapiów raczej się nie będą dołączać." Wzruszyła ramionami. Skoro ignorowała już takie ludzkie niebezpieczeństwa, jak ryzykowanie byciem w pobliżu budynku o naruszonej konstrukcji, powinna dać sobie radę w tłumie ludzi z unikaniem jednego prześladowcy. Oczywiście mogło być tak jak na tym wernisażu... Ale nie widziała w okolicy Jessici, która walnie przyczyniła się do jej nocowania w domu Asmodeusza. Po chwili Annie udało się przekonać samą siebie, że ryzyko jest dopuszczalne.

[Kannagi]

"Ależ ja właśnie mówię o rewolucji francuskiej" odparła Irit spokojnie. "I dokładnie to mam na myśli, mówiąc, że nic szczególnego ci nie zagraża, tylko to co zwykle. Może trochę gorzej." Westchnęła. "Ale z demonami głupimi na tyle, by atakowały własność Samaela, jestem w stanie sobie poradzić. Chociaż nie powiem, żebym miała dobre przeczucia na temat twojego pomysłu, ale wątpię by to cię od niego odwiodło."

[Akia]

Myślała jeszcze krótko, ale nie miało to sensu, gdyż zdecydowała. "Wybacz, Irit. Będę utrapieniem, ale po przejściu pierwszego zagrożenia ciągnie mnie do takich miejsc i to się nie zmieni. Nie mam cierpliwości do wyszywania makatek ani równie bezpiecznych atrakcji. Miałaś jeszcze innych takich niepokornych podopiecznych?"
Postanowiła urozmaicić sobie drogę, choć pamiętała, że anielica trzyma karty przy orderach i nie jest skora do wynurzeń.

[Kannagi]

"Polityka Królestwa była wtedy inna" odpowiedziała Irit z nutą rozbawienia. "Byłam wobec niej bardziej niepokorna niż moi podopieczni. Nie namawiałam ich do złego, ale miałam opinię bardzo złego stróża. Obecnie zmądrzeliśmy trochę, a z nami zmądrzał też Kościół, choć dalej to nie jest to, w co wierzę... Ale na pewno mogę stwierdzić, że żaden z moich podopiecznych nie ignorował mnie tak bardzo, choć żaden z nich nie komunikował się ze mną aż tak bardzo wprost jak ty."

[Akia]

"To pewnie dlatego, że cię słyszę. Łatwiej ignorować jasny przekaz niż ciche podszepty w głowie, które mogą jednocześnie być cechą charakteru czy własnym przeczuciem. Innymi słowy - teraz rozmawiam z drugą osobą, a gdybym cię nie widziała, myślałabym, że rozważam wszystko z samą sobą. Nie mam pojęcia, czy jeszcze kiedykolwiek powstrzymam się przed czymkolwiek, kiedy mam świadomość, że to być może nie jest moja decyzja."
Faktycznie trapiły ją wątpliwości życia duchowego, kiedy już je tak bezpośrednio i osobowo poznała. Usunięcie znaku Samaela może było konieczne, ale z nim życie było jednak nieco bardziej przejrzyste.

[Kannagi]

"Nie to miałam na myśli" przyznała Irit z nutą rozbawienia. "Oni po prostu mieli do mnie więcej szacunku. Czasem aż nazbyt dużo... Jedna Batszeba widziała we mnie przyjaciółkę, ale nawet jej brakowało twojej śmiałości i bezpośredniości. W Królestwie zachowuje się tak tylko część żołnierzy między sobą. Ludzkość jest fascynująca... Och, ale tego nie lubię."
Anna dotarła w końcu do tego, czego należało się spodziewać - tłumu gapiów. W oddali widziała światła radiowozów, słyszała też krzyki i nawoływania, ale wyglądało na to, że policja zabezpieczyła spory teren - byleby tylko nikt nie mógł się dostać w pobliże miejsca wydarzenia. Na niebie pojawił się podejrzany helikopter.

[Akia]

Spróbowała obejść tłum, choć zdawała sobie, że efekty będą znikome. Śledziła również lot helikoptera, głównie by upewnić się, że to maszyna telewizyjna i najlepiej będzie wrócić do domu i obejrzeć materiał w CNN.
"Zakładam, że niezależnie jak długo bym Cię prosiła, nie zgodzisz się polecieć i zrelacjonować mi, co się tam dzieje? Może spotkałabyś znajomych. W razie czego jesteśmy w łączności, więc byłabym bezpieczna. Co ty na to?"

[Kannagi]

"Fascynuje mnie twoje rozumowanie" stwierdziła Irit z nutą rozbawienia w głosie. "Zakładasz, że się nie zgodzę, ale wypowiadasz się w sposób, jakbyś była pewna, że powinnam się zgodzić, bo przecież to żaden problem... Co niby chcesz wiedzieć?" Spojrzała na nią uważnie. "I dlaczego uważasz, że powinnaś to wiedzieć, Anno?"

[Akia]

Uśmiechnęła się pod nosem. Anielica była naprawdę przenikliwa.
"Rozum podpowiada mi, że się nie zgodzisz, jednak staram się przekonać cię najlepiej, jak na podstawie mojej wiedzy mogę. Chcę wiedzieć wszystko - odpowiedź co i dlaczego się stało. Nie zastanawiałam się nad moim prawem do posiadania tej wiedzy. Obecnie przy odpowiednich środkach można mieć dowolną informację dotyczącą wydarzeń na ziemi. Oczywiście - kwestią sporną jest ich prawdziwość. Jednak jestem ciekawska. Jeśli mogłabym spróbować poznać prawdę dotyczącą tej tragedii, czemu mam nie spróbować. Niekoniecznie przecież chcę to wykorzystać." Dodała w końcu na usprawiedliwienie. Miała bardzo swobodne podejście do prywatności, wierzyła też w wolność słowa i dostępu do informacji.

[Kannagi]

Irit roześmiała się cicho.
"Wydaje ci się. Bardzo ci się wydaje." Uśmiechnęła się szerzej. "Dowolną informację? Ach... Jak wysoko myślicie o sobie, od wieków tak samo butni... I jeszcze ten pomysł, że wcale nie próbujesz mnie wykorzystać." Spojrzała w dal. "Przecież wiesz, jak to wygląda. Kupa gruzu..." Spojrzała na nią. "Ja wiem. Pokaż mi, jak wiele potrafisz dowiedzieć się sama, a może rozwieję twoje wątpliwości odnośnie prawdziwości uzyskanych przez ciebie informacji. Zaciekawiłaś mnie swoją wiarą w ludzkie możliwości. Chcę to zobaczyć na własne oczy."

[Akia]

W zasadzie propozycja Irit była uczciwa, ale problemem Anny była chwilowa niedyspozycja Cait, jej głównego źródła informacji i kontaktów. Ostatecznie bez niej mogła tylko zagłębić się w otchłań Internetu albo biegać i pytać kogo popadnie. Nie była jednak z tych, którzy poddają się, słysząc takie wyzwanie.
"W takim razie wracajmy do domu. Jeśli od czegoś mam zacząć, to od piaskownicy Internetu." Odwróciła się od tłumu i ruszyła w stronę wejścia do metra.

[Kannagi]

Irit milczała w drodze do domu. Jednak gdy Anna otworzyła drzwi do mieszkania, anielica sprawiała wrażenie równie zaskoczonej jak ona. W salonie rozwaliło się anielsko-komandoskie towarzystwo (jeden z nich trzymał ciężkie buciory na oparciu kanapy), a całość wyglądała na imprezę w zaawansowanym stadium. Momentalnie wyrósł przed nimi Reiwtip.
- Trochę się rozgościliśmy - przyznał z szerokim uśmiechem i błyszczącymi oczami. - Ale na razie tylko wybiliśmy okno w cieniu - dodał tonem usprawiedliwienia. - Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko?

[Akia]

W pierwszej chwili odebrało jej mowę. Naprawdę nie spodziewała się spotkać Reiwa w ciągu najbliższego roku, a co dopiero tego samego dnia, kiedy zmienili mu przydział z niej na komando.
- Reiw! - Wydała z siebie radosny okrzyk, skoro tylko zamknęła drzwi. - Co tu robisz? - Nie rzuciła mu się na szyję tylko, żeby Irit nie poczuła się dotknięta jej entuzjazmem na widok poprzedniego stróża. Wiedziała, że ona i tak zdaje sobie z tego sprawę.

[Kannagi]

Reiwtip jednak się nie szczypał. Podszedł i uściskał ją serdecznie.
- Świętujemy - powiedział, uśmiechając się głupkowato. - Nie pytaj co, sami jeszcze nie wiemy... Ale mamy chwilę wolnego, to pomyśleliśmy, że wpadniemy do was i poświętujemy trochę razem.
Irit pokręciła z niedowierzaniem głową.
- Wy nigdy się nie zmieniacie.
- Taka anielska dola - stwierdził niby-filozoficznie Reiwtip. - Jakimi Jasność nas stworzyła, takimi nas ma... Anno, skarbie, próbowałaś kiedyś wody święconej, hm?

[Akia]

- Nie ma cię ledwie parę godzin, a jak odżyłeś. - Stwierdziła niby z zaskoczeniem, ale tak naprawdę nie spodziewała się niczego innego. Zaśmiała się radośnie. - A co do wody święconej, to, jak pamiętasz, próbowałam ją raz zrobić, ale wyszła tak sobie. Nie przypuszczam, żebym odczuła jakikolwiek wpływ, nawet jeśli poświęcił ją ktoś bardziej kompetentny w kwestiach wiary ode mnie.

[Kannagi]

- To święcona, święcona - zapewnił ją olbrzymi anioł, którego mgliście kojarzyła z przeszłości. - Dobra święcona jest lekarstwem na wszystko... A my mamy bardzo dobrą święconą. Pierwszorzędną. Mamy też mirrę. - Uśmiechnął się, a ten uśmiech, choć przyjazny, mógł przestraszyć co wrażliwszych. - Zapalisz, wypijesz, i wtedy zobaczymy, czy działa...
- E, zadziałałoby, ale po spowiedzi i komunii - wtrącił się kolejny, o fiołkowych włosach i srebrnych oczach. - Tak będzie gorzej... Ale warto spróbować.
- Mamy jeszcze trawkę z Lourdes - dodał ich niewysoki kompan o miodowych włosach i szczerbatym uśmiechu. - I kadzidło. Ej, dobre, zapalmy kadzidło! Tylko pozamykajcie okna, chłopaki!
"Ja mam ich na co dzień" usłyszała rozbawiony głos Irit. "Z krótką przerwą, ale sama pomyśl... To i tak tysiąclecia."

[Akia]

Znów się roześmiała i nie wiedziała już, czy bardziej się cieszy z obecności Reiwa, ironicznych komentarzy Irit, czy faktu, że słyszała je tylko w swojej głowie.
- Zamykajcie okna, ja idę po zapałki i jakąś popielniczkę. - Stwierdziła rezolutnie. Może nic nie poczuje, ale patrzenie na zapewne upaloną grupę aniołów wynagrodzi jej brak wpływu na nią. Miała w końcu też wino - może nie mszalne, ale na nią z pewnością podziała. Ruszyła więc po kieliszek i przybory do palenia zielska. Nie sądziła, żeby Komando potrzebowało więcej szkła do bicia.

[Kannagi]

Komando zdecydowanie czuło się tu jak u siebie. Krótkie rozpoznanie w kuchni pokazało, że towarzystwo chciało sobie chyba zaparzyć herbatę, ale nasypało jej do kubków stanowczo za dużo, a potem zapomniało zalać jej wodą. Kuchenka była włączona, wszystkie palniki maksymalnie nagrzane, ale na szczęście nic na nich nie postawiono. Tylko ktoś obskupał jej miętę...
- Ej, stary, patrz! - Usłyszała radosny wrzask. - To chyba do jedzenia!
- To zdechłe dżdżownice, jełopie...
- Kto trzyma zdechłe dżdżownice w torebce, hę?
- To nie dżdżownice, ma złą konsystencję...
- Może są wędzone albo coś...
Wyglądało na to, że komando znalazło żelki.

[Akia]

- Kto odważny niech spróbuje! - Krzyknęła z kuchni. Przesypała herbatę do jednego kubka, a ten odstawiła w kąt blatu, żeby żadnemu nie przyszło do głowy zalać tego wodą. Wyłączyła też kuchenkę. Może powinna przygotować jakiś kurs działania współczesności dla zdecydowanie niedzisiejszych przybyszów? Inaczej zdemolują jej mieszkanie. Rozumiała, że szyby w cieniu się na drugi dzień odbudowują. Ale czy dotyczy się to również źle obsługiwanej kuchenki? Namyślając się, zebrała talerzyk jako substytut popielniczki, na którego stratę się już nastawiła oraz kieliszek i butelkę czerwonego wina. Ze strachem czy może raczej podnieceniem wparowała do salonu, gdzie jak zwykle nie wiedziała, co zobaczy.

[Kannagi]

W jej stronę potoczył się jasnowłosy wiking o zdecydowanie nieanielskiej brodzie i wzroku nabzdryngolonego fana zbyt ciężkiej jak na gusta Anny muzyki.
- Bo tobie pewnie... yp... nudno teraz z tą Cnotą... cnotliwą...
- Uważaj, bo Cnota zrobi fiu bździu i wyrośnie ci trzecia noga. - Parsknął szczupły anioł o fiołkowych włosach, który sprawiał wrażenie podejrzanie rozgarniętego jak na to towarzystwo. - Erel - przedstawił się. - A ten tutaj - ponownie klepnął wikinga w brzuch - to Mirael. On jest taki zawsze - dodał tonem wyjaśnienia. - Wymowny robi się dopiero po odpowiedniej ilości święconej...
- Ej, bo Anna pomyśli, że nic nie robicie, tylko chlejecie całą wieczność. - Reiwtip szczerzył się co najmniej tak, jakby była to stuprocentowa prawda.
- No, ostatnio jest nudnawo tam na górze - potwierdziło wysokie i patykowate coś z czarnym kukuryku na głowie, które w świetle błyszczało błękitem.
- A my do wojaczki stworzem, nie do bąków bijania - potwierdził olbrzym, który był chyba nieformalnym przywódcą grupy. - Po mordach wrogów Jasności prania... Ot, tem pijem, bo roboty dla nas ni ma, ot co...

[Akia]

- Ale teraz chyba nie możecie narzekać na stagnację. Nie wyglądacie, jakbyście wpadli na ziemię kierować ruchem ulicznym. - Rzuciła z nadzieją, że dowie się czegoś o ich misji, pewnie związanej z tym dziwnym kultem, o którym i tak miała się przecież czegoś dowiedzieć. To co prawda nie do końca było zgodne z umową z Irit, ale ostatecznie mogło rozwiązać jej problem z niewiedzą na temat wydarzeń bez zaprzęgania we wszystko anielicy.
Przy okazji, uważam, że jesteś w porządku, Cnoto. Zerknęła z uśmiechem na swojego stróża, jakby chcąc jej wynagrodzić swoje myśli.

[Kannagi]

"Przeszkadza im, że jestem magiem" odparła ze znudzeniem Irit. "Dyskryminują każdego, kto woli używać mózgu zamiast mięśni. Jak myślisz, dlaczego wśród nas są tylko dwie kobiety?"
- Aj, toć na razie za cieciów robim - stwierdził olbrzym. - Siedzim, nie robim, patrzem, pilnujem... Księżula nas po grzbietach kropidłem leje...
Coś z czarnym kukuryku zaczęło przeglądać książki na regale. Miało przy tym co najmniej taką minę, jakby wybierało drewno na opał.

[Akia]

Kątem oka śledziła anioła przy półkach, gotowa ratować swoje zbiory, gdyby znalazły się na stosie.
- Kim on jest i czemu was tak traktuje? - Zapytała z udawanym oburzeniem. Tak naprawdę była rozbawiona wizją, która pojawiła się w jej wyobraźni.

[Kannagi]

[Akia]

[Kannagi]

[Akia]

[Kannagi]