Rupieciarnia

Przestawiła drinki na stół, gdzie stały uratowane przed kotami wiktuały. To dało jej czas na chwilę namysłu, ale nadal nie za bardzo rozumiała, co Irit miała na myśli.
"Chyba nie zrozumiałam. To szeolici zrobili dym w tym budynku, żeby zapobiec tym złym rzeczom? I czy Królestwo nie jest jednoznacznie tożsame z Regantami?"

Chyba nadal nie rozumiała poprzedniej wypowiedzi anielicy, choć ulżyło jej, że to nie jest robota Reiwa ani nikogo z jego przyjaciół.
"Myślałam raczej o takim "Państwo to ja" Ludwika XIV z grupą wiodącą regentów zamiast z królem. Bo trochę nie dociera do mnie stwierdzenie: Królestwo nie potępia, ale Regenci będą wściekli."

Annie chwilę zajęło dojście, co dokładnie Irit ma przez to na myśli, ale w końcu zrozumiała. Jej zdaniem taka konkluzja była jak najbardziej naturalna, ale widziała smutek, z jakim anielica wspominała przemiany trwające setki lat.
"Ludzie nie są najwdzięczniejszym obiektem opieki, prawda? Przykro mi, że ewoluowaliśmy w kierunku "mniejszego zła"... Co tam się działo, zanim spalono budynek?"

"Już rozumiem. I dziękuję. A jeśli będziesz w kontakcie z Reiwem, pozdrów go ode mnie." Uśmiechnęła się pod nosem. Tęskniła za swoim poprzednim opiekunem. Nie miała jednak czasu na rozmyślania o nim, skoro Cait się pojawiła w pokoju. Wzięła szklaneczki z whiskey i jedną z nich wręczyła kobiecie.
- Nie pojmują, i po tym można poznać, że dany egzemplarz nie porzuci cię z innym egzemplarzem. - Popatrzyła uważnie na przyjaciółkę. - Wyglądasz znacznie lepiej. Mam nadzieję, że ochłonęłaś. Do dna, na zdrowie.

Zerknęła kątem oka na Irit.
- Chętnie, ale może po posiłku. Cygara i mogłybyśmy być prawdziwymi mężczyznami sprzed wieku. - Mrugnęła do Cait. - Ja się zajmę nakryciem, a ty poszukaj sosu. Kiedy byłam na studiach, nie zwracaliśmy uwagi na takie szczegóły jak sos. Byliśmy szczęśliwi, że zajadamy coś tak odbiegającego od codziennej diety. Pewnie też to pamiętasz. Teraz chyba jesteśmy strasznie zblazowane, że przeszkadza nam oszukany sos. - Westchnęła, a po chwili się roześmiała. Chciała, by przyjaciółka znów poczuła się dobrze.

Przyjęła pałeczki z uśmiechem.
- Itadaki... Smacznego. Nawet nie wiem, czy tamto słowo to nie zaklęcie przyprawiające o gazy. Albo takowym by się nie stało dzięki mojemu akcentowi. - Zaśmiała się i zabrała za moczenie kawałków sushi w sosie sojowym. Było naprawdę dobre, a Anna nieziemsko głodna. - Znasz japoński, czy to wiedza potoczna?

- Mamy szczęście, że nadal żyjemy w świecie postkolonialnym, a władczyni największego imperium mówiła po angielsku. Inaczej byłoby z nami krucho. - Anna ponownie się zaśmiała. Oczywiście znała konsekwencje kolonializmu, na tyle mroczne, że usuwały w cień radość z faktu, że pół świata mówiło po angielsku. Cait pewnie znała je również, ale ton rozmowy powinien pozostać lekkim, mimo płonącego gdzieś w okolicy budynku. Wiedziała, że strach, którego od 2001 roku doświadczało każde większe miasto Zachodu, nade wszystko Nowy Jork, był odległym skutkiem tej wiktoriańskiej dominacji nad światem. Nikt na to nie mógł jednak na to nic poradzić.

- Nie jestem patriotką. Uwielbiam Wielką Brytanię, jej całkiem udane dziedzictwo i to, że jako Brytyjka mogę zadzierać nosa, a każdy położy to na karb mojego pochodzenia a nie podłego charakteru. I pewnie kiedyś wrócę, ale nie dlatego, że to Anglia, tylko dlatego, że aktualnie będę potrzebowała tego klimatu i krajobrazu. - Zamilkła i przez chwilę bawiła się, przesuwając kawałki sushi po talerzu jak małe statki. - Wiesz, że ledwie tydzień temu byłam zdecydowana przenieść się natychmiastowo do Tybetu?! Mam owsiki, nie powiem gdzie. Nowy Jork to przecież też było marzenie, a nie realna potrzeba. Jak zapragnę słońca, to szukaj mnie na Hawajach! Widzisz Cait... Całe życie mam wrażenie, że szukam czegoś i nie mogę tego znaleźć. To frustrujące, ale też ekscytujące. Nie wiem tylko, czy kiedy to odnajdę, będę umiała dostrzec i zakończyć ten bieg. Do tego czasu mogę znów zwiedzić z plecakiem całą Europę, a jak się uda, to i republiki postsowieckie. Albo objadę wszystkie części imperium Wiktorii. Mało to bezpieczne, ale może gdzieś w Sudanie albo Mozambiku... Nie będę już musiała jechać dalej.

Uśmiechnęła się z rozmarzeniem. Przypomniała sobie wszystkie wyjazdy i uczucia im towarzyszące. One nie poddawały się zwykłej logice. Może tylko ten Tybet ostatnio - wydawał się całkiem bezpiecznym schronieniem przed Samaelem.
- Przy odpowiednich środkach ostrożności w dziczy jest bezpieczniej niż w Nowym Jorku. Nie mówię, żeby jeździć w rejony w stanie wojny, ale ucieczka od Zachodniej cywilizacji na trochę jest odświeżająca. A mieszkańcy to zazwyczaj dobrzy ludzie. Właśnie - podróże przypominają, że ludzie naprawdę są dobrzy. A seryjnych zabójców i gwałcicieli ciągnie raczej do większych miast.

- Może pozostańmy przy tym, że wszędzie jest niebezpiecznie i trzeba na siebie uważać. Spokojnie. Nigdzie nie wyjeżdżam, przynajmniej na stałe. Obiecuję. - Zapewniła, unosząc dłoń do przysięgi jak skaut. - Ostatnio miałam przejścia z jakimś włóczącym się kotem i na razie nie planowałam adoptować żadnego. A co? Pozbywasz się któregoś?

Anna wstała i zajęła składaniem pudełek po chińszczyźnie. Jeśli Cait chciała wybiec natychmiast, lepiej było nie zostawiać ich na pastwę tych wszystkich kotów.
- Brzmi jak konkurencja. Nie wydawaj go. - Mrugnęła ze śmiechem do kobiety. - Dobrze. Widzimy się wieczorem, czy wolisz zostać w domu?

Cmoknęła Cait w policzek na pożegnanie.
- Nie będzie mi to przeszkadzało. Wiesz, pod jakimi kosmicznymi mieszankami rodziły się najlepsze dzieła literatury. Alkohol to najmniejsze, czym mogłabym się truć. Więc zostawiam na twojej głowie godzinę spotkania i resztę towarzystwa. Do zobaczenia. - O mały włos machnęłaby Irit, by podążyła za nią. Ostatecznie udało się jej powstrzymać. Musiała teraz jakoś dostać się do domu. To, co się wydarzyło parę przecznic dalej, musiało zakorkować pół miasta. Kusiło ją, żeby zanim oddalać się od zamieszania, wyjść mu na spotkanie. Irit jednak pewnie nie byłaby zachwycona takim rozwiązaniem.

"Wygląda na to, że nie wezwiemy taksówki." Odezwała się w myślach do Irit. Pogoda była paskudna i odbierała chęć na jakiekolwiek spacery, ale w końcu działo się coś, co pewnie odbije się na mentalności mieszkańców miasta. Chciała znaleźć się choć na chwilę w tłumie gapiów. Wcisnęła więc dłonie w kieszenie i rozejrzała się za anielicą. "Miałabyś coś przeciwko udaniu się w stronę wybuchu?"

Nie do końca wiedziała. Próbowała co prawda przypomnieć sobie mapę miasta i charakterystyczne wieżowce, ale jednak pewniejszym sposobem było zlokalizowanie w prześwitach kolejnych przecznic chmury dymu, zamkniętych ulic, oddalających się od centrum wydarzeń ludzi czy jadących w ich stronę wozów służb miejskich. Dlatego najpierw uważnie rozejrzała się wokół, a potem, wiedziona bardziej intuicją niż wiedzą, wybrała kierunek, by dotrzeć do pierwszej i kolejnych przecznic.
"Co i kiedy mogłoby mi grozić w pobliżu wysadzonego miejsca przerażającego kultu?"