Rupieciarnia

- Jak by nie było - image księży jest całkiem całkiem. Ja tam lubię skromne koszule w stonowanych odcieniach. Koloratka tego nie zmienia. Pobudzają wyobraźnię, co jest pod nimi. - Mrugnęła do Cait. Irit powinna dawno interweniować za takie świntuszenia. - Nie będę jednak startowała do księży. Wiesz, to nie w porządku... Im i tak jest strasznie ciężko. Pomyśl - postulowana abstynencja na całe życie. Wydaje mi się, że utrudnianie im tego jest podłe. Rozumiem, że pewnie i tak to robią, ale po co ja ich mam kokietować. W dowolnym barze mogę wyrwać jakieś mięsko, które zapamięta naszą noc jako niezłe bzykanie a nie grzech ciężki. Ech... Brakuje mi tego. Co powiesz na drinka wieczorem? Może się nam poszczęści.

Anna zrobiła wielkie oczy ze zdziwienia.
- Łał! To... świetnie! Chętnie ją poznam. I dowiem się, co ją do tego skłoniło. Orientujesz się może? Wiesz, jak myślę o zakonnicach, to przed oczami pojawia mi się mimo wszystko chór całkiem przekonanych do swojego powołania kobiet, śpiewających pod batutą Whoopie Goldberg "I will follow Him". To... Bardziej niespodziewane niż ucieczka z własnego ślubu!- Sięgnęła po kubek z herbatą i zajęła pozę uważnego słuchacza.

Musiała wierzyć przyjaciółce na słowo, choć historia wydawała się coraz bardziej nieprawdopodobna. Z drugiej strony...
- Podobno najgrzeczniejsze nastolatki, buntują się zupełnie nieoczekiwanie i dużo gorzej w późniejszym okresie. - Próbowała wyjaśnić to bardziej sobie niż Cait. Wolała nie zakładać, że ją też uwiódł Samael albo stróża zastąpił jakiś demon. - To dokąd pójdziemy? Masz jakieś ulubione miejsce?

Uśmiechnęła się pod nosem. Irit może nie być zachwycona, ale w samym klubie mogą się dziać rzeczy dużo bardziej gorszące niż wykorzystanie samej nazwy, a nie mogła unikać dotychczasowego życia, przeciętnego dla większości mieszkańców ziemi.
- Brzmi dobrze. Zjemy i pójdę się ogarnąć w domu, a potem spotkamy się na miejscu. Może o dziewiątej? - Podsumowała swobodnie.

Przyglądała się przyjaciółce w akcji i była nieodmiennie pod wrażeniem, jak ta mała kobietka załatwiała tyle spraw równocześnie. Najpierw chciała jej pomóc, ale w końcu uznała, że lepiej nie plątać się pod nogami, bo Cait da sobie radę ze wszystkim. Odebrała więc tylko pudło i zaczęła rozpakowywać wiktuały. Skoro jednak usłyszała niepokojące stwierdzenie i życzenie Cait, by włączyła CNN, przeszła szybkim krokiem pomieszczenie i włączyła telewizor.

Anna wpatrywała się z otwartymi ustami w ekran.
- O mój Boże... - Wyrwało jej się westchnienie. Dłuższą chwilę nie znajdowała innych słów, a jej oczy zaszły łzami. - Rozpoznajesz, co to za miejsce? Biurowiec, apartamentowiec? Boże! Muszę zadzwonić do rodziców. - Natychmiast skoczyła po telefon i wybrała numer do domu. Jeśli o tym usłyszeli, musieli umierać z niepokoju o nią.

Powstrzymała się przed naciśnięciem klawisza połączenia.
- Masz rację... Skoro nie dzwonili, to lepiej jeśli dam im spokojnie przespać noc. Napiszę do nich za kilka godzin. - Opadła na kanapę przed telewizorem. - Mam nadzieję, że choć część ludzi już skończyła tam pracę. Że to nie jedna z tych strasznych firm, gdzie wszyscy siedzą do nocy. Przecież to by było jak 11 września. - Wpatrzyła się w płomienie, czekając, aż dziennikarze podają więcej informacji. Choć chciała tam pobiec, wiedziała, że to beznadziejny pomysł, bo gapie tylko utrudniają akcję ratunkową.

- Pal, jeśli chcesz. Mi to nie przeszkadza. Ale sama najchętniej skakałabym po wszystkich kanałach informacyjnych w poszukiwaniu nowych informacji. Wiem, że słuchanie w kółko tego samego bełkotu jest beznadziejne, ale ja tak zabijam stres. I wiesz... Może to dziwne, ale nie traktuję Al-Kaidy jak muzułmanów. To międzynarodowa siatka terrorystyczna o olbrzymich wpływach i możliwościach. Kto inny może za tym stać? IRA? Byli Sowieci? Oburzeni? Cait, to cały budynek! - Nawet nie była pewna, czy ma ochotę zostać w pomieszczeniu, czy uciec poza granice Manhattanu. W tej chwili nie było to najbezpieczniejsze miejsce.

Nie było sensu się kłócić. To były kwestie kulturowe, ale też indywidualne. Tak samo jak w Stanach - niektórzy aprobowali wychowywanie dzieci przez pary homoseksualne, inni widzieli w tym szatana i nawoływali do odrzucenia całego dorobku naukowego z ewolucją i Wielkim Wybuchem łącznie. W islamie można było podzielać poglądy fundamentalistów i rozsądnych liberałów. Rewolucje się o to toczyły, jak pamiętała z jakiś czas temu oglądanego Persepolis.
Rozejrzała się za komórką Cait i zlokalizowawszy ją, przekazała przyjaciółce. Ona znała wszystkich w Nowym Jorku, przekonywała się z każdą minutą Anna. Wzbudzało to autentyczny podziw, ale też zaniepokojenie. W czasie, kiedy agentka zajmowała się telefonem, rozejrzała się za Irit. Dość długo nie rzucała jej się w oczy - to było aż dziwne.

- Sekta? - Zapytała z jawnym niedowierzaniem. Słyszała o zbiorowych samobójstwach i dążeniu do zniszczenia jakiś instytucji, które dane zgromadzenie uznawało za zagrożenie dla ludzkości. Jednak Anna, podobnie chyba jak Cait, nie wierzyła w działania na taką skalę i to w sercu Manhattanu. - Co dokładnie powiedział Jimmy? - Wszystko do siebie nie pasowało. Na dodatek zaczynała ją dręczyć nieobecność Irit. Czyżby złamała swój kodeks i opuściła ją, by polecieć na miejsce tragedii? "Irit, gdzie jesteś?" Spróbowała połączyć się z anielicą tą dziwną telepatią.

Pokręciła z niedowierzaniem głową, jednocześnie w myślach odrzucając propozycję Irit. "W porządku. Myślałam, że coś się stało i dlatego was nie ma."
- Sekta w centrum Manhattanu... W głowie się nie mieści. - Zwróciła się w końcu do Cait. - Ciekawe, co chcieli uzyskać tym pożarem. Zbiorowe samobójstwo czy coś innego.

Reakcja Cait była nietypowa. Musiała mieć jakąś traumę albo być wrażliwsza, niż mogłoby się komukolwiek zdawać.
- Połóż się tu, tylko na boku i oddychaj głęboko. Przyniosę jakąś miskę na wszelki wypadek. - Pomogła przyjaciółce położyć się na kanapie i podłożyła jej poduszkę pod głowę.
"Chodźcie. Cait źle się czuje. Może się jej poprawi, kiedy wrócicie." Zwróciła się do Irit. Sama nie odczuwała jakiś dolegliwości, może dlatego, że mogła w każdej chwili usłyszeć głos anielicy, a przez ostatnie dni doświadczała raczej nadmiaru niż niedostatku obecności stróży.

Kucnęła obok przyjaciółki i pogładziła ją po ramieniu.
- Bardzo współczuję. Skoro to nadal boli, to może dla własnego spokoju nie czytaj gazet i nie oglądaj telewizji przez jakiś czas. Nie ma sensu, żebyś się tym katowała. - Mogła sobie tylko wyobrażać, przez co przechodzi Cait.

Anna poniekąd rozumiała koty, choć raczej nie sądziła, by szybko miały ochotę z Cait wrócić do posiłku. Po drodze do okna chwyciła oba pod przednie łapy i pomogła zsunąć się ze stołu. Mogła założyć się o dowolną sumę, że i tak zaraz tam wrócą.
- Może zrobić Ci jeszcze gorącej herbaty? Albo setkę wódki, o ile masz zapas. - Zapytała, próbując uporać się z oknem. Przy okazji wyjrzała, szukając w okolicy znaków, że w mieście wydarzyła się tragedia.

Odwróciła się do anielicy.
"Nie przesadzaj. Nie będziemy się przecież upijać. Chodzi o lekkie ukojenie nerwów i rozluźnienie. Poza tym to robi dobrze na trawienie."
Ciekawe, że Irit nie oponowała, kiedy Anna umawiała się z Cait na wyjście do klubu. Rozmyślanie na tym nie miało jednak sensu. Rozejrzała się za barkiem i zajęła napełnianiem szklaneczek.
"Wiesz, co się wydarzyło w tym budynku? To sekta czy Samael organizuje sobie miejsce na ten jego bal?"