SnK: Do ciebie za dwa tysiące lat

[Bloo]

[Kannagi]

- Dzień dybry - bąknęła Zaria, dygając niezgrabnie, bo nigdy nie próbowała nawet nauczyć się dygać ładnie. Teraz pomyślała, że w sumie mogła się jednak przyłożyć trochę bardziej do mamusinych lekcji, bo czasem to i owo by się przydało... Ale zaraz odgoniła od siebie te myśli. Pogięło ją czy co?
- Jestem Zaria... eee... Durowa - przypomniała sobie, że nosi teraz nazwisko babci. W sumie to było pozbawione sensu - ojciec się jej wyparł, ale dał jej panieńskie nazwisko swojej matki. - Miło, ee, mi. Tak, bardzo miło. Naprawdę. Co tak pachnie? - Zainteresowała się, zezując za plecy staruszki.

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

- Nie, nic nie mam - bąknęła Zaria, oszołomiona wydarzeniami. - Miały być warunki polowe i mundur na miejscu, więc niczego nie brałam... - Spojrzała nieco niepewnie na Gerdę. - Wie pani, ja się mogę umyć później... Trochę zimnej wody i mydło wystarczy... To jakiś uroczysty obiad, czy co? - Przestąpiła niepewnie z nogi na nogę. - Czy, teges, obecność jest obowiązkowa? Nie chciałabym przeszkadzać...
"Nie chciałabym przeszkadzać", dobre sobie. Nagle zapragnęła wiać stąd przez okno i zameldować się w najbliższym oddziale wojska. Była na wsi raz, bardzo dawno temu, ale wrażenie było zupełnie inne niż teraz, wobec całej rozkosznej wiejskości domu Pyxisów.

[Bloo]

[Kannagi]

Zaria wybałuszyła na nią oczy. Spodnie? Serio pozwolą jej tu nosić spodnie? Myślała, że to błogosławieństwo spadnie na nią dopiero w wojsku. Owszem, teraz też miała luźne portki na dupie, uwierały ją tu i ówdzie, ale Zaria czuła się w nich sto razy bardziej równouprawniona.
- Poproszę - wyjąkała, a potem zabrała się do energicznego i nieco nerwowego mycia się, jakby znów była dzieckiem, któremu matka będzie sprawdzać, czy doszorowało się za uszami.

[Bloo]

Gerda wróciła jakiś kwadrans później z naręczem czystych ubrań. Wręczyła Zarii pachnąc, lnianą koszulę z długimi rękawami i sznurowanym dekoltem. Tkanina była niezwykle wygodna, choć sama koszula okazała się nieco za duża. Brązowe spodnie były jednak w sam raz.
- Tak myślałam, że będą ci nieźle leżały - stwierdziła z zadowoleniem pani Pyxis. - Kiedyś nosiła je moja córka, ale ostatnio wystrzeliła w górę i połowę rzeczy miała zamiar oddać w mieście, żeby ktoś zrobił z nich lepszy użytek. Jeśli chcesz możesz je zatrzymać. - Uśmiechnęła się. - W kufrze mam jeszcze kilka rzeczy, które mogą ci się przydać. Ale to może poczekać do wieczora.
O dziwo ani razu nie wykazała się zainteresowaniem, czy Zaria porządnie wyczyściła uszy.
- Nie wiem tylko, czy uda się dopasować jakieś buty... Ale ostatecznie możemy wybrać się do miasta i kupić nowe.

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

- A ty od palenia oślepniesz i dostaniesz wrzodów płuc - odcięła się, zerkając na niego. Przez sekundę biła się z myślami, ale potem usiadła gwałtownie. - Wiem, że sama chciałam za tobą przyjechać, ale... - Spojrzała na niego poważnie. - Czego ty tak właściwie ode mnie chcesz, co? Po co mnie tu przywiozłeś? - Oparła brodę na przyciągniętym do piersi kolanie, nie odrywając jednak od niego wzroku. - Myślałam, że masz ze mnie zrobić żołnierza... I że zrobisz ze mnie żołnierza jak pojadę z tobą. A tymczasem... - Spojrzała w dal. - Tu jest tak ładnie i wszyscy są tacy mili, a ja czuję się jak gówno i nie mogę pozbyć się wrażenia, że o to właśnie ci chodziło... Żeby przyłożyć mi tym w łeb to grzecznie zbiorę tyłek do kadetów, pogodzona z losem, że tam jest moje miejsce. - Sposępniała. - I nie rechol się głupio ze mnie. Nienawidzę protekcjonalności. Serio się tak czuję i mówię ci to na poważnie, dobra?

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

Zaria uchyliła powieki, żeby spojrzeć na jełopa, który ją postrzelił. Chciała się przyjrzeć, by dobrze zapamiętać, komu zrobić krzywdę, gdy będzie już w stanie się podnieść.
- Jak można... pomylić... dziewczynę... z jeleniem... - wychrypiała z trudem. Zaschnięte gardło bolało, ale nie tak jak rana postrzałowa. - Ty... pało... odstrzelę ci... jaja... - Zamknęła oczy. Mówienie było jednak nadal zbyt wielkim wysiłkiem, tak samo jak myślenie. Powinna spytać, gdzie jest... Ale to mogło poczekać. Na razie marzyła o szklance wody. O odstrzeleniu klejnotów temu idiocie także, ale przede wszystkim o szklance wody.
Lewy obojczyk. Tuż obok serca. I płuc. Rzeczywiście miała szczęście. Albo pecha... W zależności jak na to spojrzeć.