SnK: Do ciebie za dwa tysiące lat

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

Zaria zakaszlała. W tym momencie miała ochotę zabić starego prawie tak bardzo jak Antona.
- Rozumiem, że palenie tego gówna przy rannej jest jakąś tutejszą metodą leczenia? - wyburczała, a potem z rezygnacją zamknęła oczy. - Łysol umył ręce. Nie będzie zachwycony, że zrzucacie na niego ciężar, od którego dopiero co udało mu się uwolnić. - Usiadła z trudem, podpierając się prawą ręką na ile to było możliwe. Zabrakło jej przy tym tchu i musiała się oprzeć o ścianę, ale i tak miała ochotę zrzygać się z bólu. Na szczęście nie miała czym. - Pyxis mnie nie chce. Wy także mnie nie chcecie. Zostanę tu jeszcze dzień lub dwa i ruszę dalej. Żadnego lekarza, żadnego generała, tylko spokój, woda i może trochę strawy. Spróbuję nawet przełknąć, że ten idiota pomylił mnie z jeleniem. - Zmrużyła oczy. - Rozstaniemy się za dwa dni i będziecie mogli zapomnieć, że kiedykolwiek tu byłam.

[Bloo]

[Kannagi]

Zamknęła oczy. W głębi ducha czuła, że stary ma rację, i tym większą czuła wściekłość. Nie chciała tu zostawać. Nie chciała wracać do Pyxisa i wysłuchiwać kolejnych beznadziejnych kazań w duchu "jesteś beznadziejna, masz się zmienić", nawet jeśli wygłaszał je odrobinę bardziej przyjaznym tonem niż rodzice. Wszyscy oni byli tacy sami... Dostosuj się albo zostaniesz pariasem. Tylko ludzie z marginesu, biedota i przestępcy, nie próbowali jej niczego narzucać. Tęskniła za tym jak cholera.
- Mogę nie być samobójczynią, ale Anton mógł celować niżej - mruknęła. - Ułatwiłoby to wszystkim życie. - Poruszyła na próbę lewym ramieniem. Syknęła. Naprawdę nakopie temu idiocie jak będzie już w stanie. - Możecie zostawić uchylone okno? Nie będę próbowała przez nie zwiać - zapewniła od razu, z tego wszystkiego zapominając, że Krofft przecież nie znał jej i jej historii ucieczek przez okna, kominy, balkony i tylne wyjścia.

[Bloo]

[Kannagi]

Zaria nigdy by sobie jednak nie wybaczyła, gdyby nie sprawdziła wszystkich możliwości ucieczki. Przebywanie na piętrze nie było problemem - jeśli w pobliżu był jakikolwiek budynek lub drzewo, które mogło się przysłużyć w jej planach, zamierzała z tego skorzystać. Z domu rodzinnego uciekała wielokrotnie, w tym raz zjeżdżając po rynnie, nie poddawała się więc łatwo. Nie, żeby miała zamiar uciekać stąd już teraz, ale... Jeśli Anton pojechał właśnie po Pyxisa, co było wielce prawdopodobne, powinna sprawdzić chociaż możliwość zabarykadowania drzwi.
Jej mózg nie działał w tym momencie najlepiej. Ból, urażona duma, głębokie poczucie krzywdy i nienawiści wobec całego świata, pielęgnowana od lat przekora i wrodzony, ośli wręcz upór, odziedziczony zresztą po ojcu sprawiały, że nie tylko była twarda, ale też nigdy się nie poddawała. Ponieważ jednak nikt nigdy nie próbował przekierować tej energii w dobrą stronę, zamiast tego skupiając się na tłamszeniu wszystkich jej objawów (miała w końcu zostać damą, żoną jakiegoś dżentelmena i matką jego idealnych dziatek), Zaria wyrosła na małego bandziora. A bandziory nie lubiły być stawiane pod ścianą.
Poruszając się powoli i ostrożnie, starając się nie ruszać lewą stroną ciała więcej niż to konieczne, łapiąc się mebli i przeklinając na wdechu by powstrzymać się od krzyku podeszła do okna. Chciała wiedzieć, gdzie jest i jak wygląda to miejsce; a także czy przypadkiem nie dostrzeże Antona zmierzającego po jej wuja, który okazał się równie okrutny, zaślepiony i nietolerancyjny jak jej matka. Gdy Krofft wychodził, przyglądała się drzwiom. Musiała wiedzieć, czy otwierają się na zewnątrz czy do wewnątrz. Co jeszcze znajdowało się w tym pokoju?
Nie dam się im schwytać żywcem pomyślała gorączkowo.

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]

[Bloo]

[Kannagi]